YES, I’m still alive! Het schijnt dat we vakantie hadden ofzo? 😊 Tijd voor een update! Twee weken geleden eindigde mijn eerste stageweek met fijne feedback en een hele goede evaluatie (waaronder dat mijn doula skills én touch echt een meerwaarde zijn). In the pocket! Her en der deelde ik al wat kleine updates op mijn facebookpagina over mijn stage-ervaringen. Superleuk om te horen dat de updates zo goed bevielen en ik heb veel verzoekjes gekregen om op die manier ook dingetjes over mijn studie en leven te delen. Vooruit, minder moeilijk nadenken en gewoon makkelijker op ‘publiceren’ drukken ipv eeuwig laten verdwalen in concepten? 🙈 Ik kan het heus wel! Sooo, are you ready? Hier komt een openhartige update over wat ik allemaal heb meegemaakt en waarom het een beetje stil was aan mijn kant….Hope you like it! En laat een berichtje achter als ik vaker zulke blogjes moet delen, ik hoor graag van jullie! Thank youu! 💛
Terugblik: Stage & Kraambezoek
Vorige week was het dus weer volop aan de bak met school en afspraken, wat me toch zwaar viel na zo’n intensieve stageweek. Iedere avond lag ik 8 uur ’s avonds al uitgeteld te snurken op de bank nadat de kids in bed lagen. Niet alleen vanwege de naslag van de stage, maar ook door allerlei dates die gepland stonden die week. Zo bezocht ik dinsdag het Red Tent Event ‘Geboorte op het witte doek‘ gepresenteerd door filmwetenschapper (én doula) Lievnath Faber op de Verloskunde Academie Amsterdam. (Even serieus, zij hebben daar gewoon een heel apart gebouw voor alleen de opleiding verloskunde en het is zooo knus en gezellig! Wij Rotterdamse studenten beetje jaloers natuurlijk haha) Anyway, de presentatie ging over de beïnvloeding van film op onze beeldvorming over de bevalling en vrouwen opzich. Vanaf minuut 1 compleet geboeid en vooral door al die voorbeelden van filmscènes, wow! Echt geweldige inzichten en zo leuk gepresenteerd (met popcorn en al 😋), loved it!
De volgende dag ging ik mee naar een 20-weken echo van een zwangere die ik de hele zwangerschap blijf ‘volgen’ (inclusief bevalling!) voor een aparte stage-opdracht. Eerste keer dat ik een 20-weken echo van iemand anders meemaakte! Dat was wel even bijzonder, want die intense spanning en blijdschap is oh zo besmettelijk! Het leuke was om op Wereldmeisjesdag te horen te krijgen dat ze niet een meisje maar een jongen verwachten! 💙Omdat de wachtkamer al versierd was met roze slingers, grapten ze dat het misschien een teken was en dat de feeststemming er in ieder geval al in zat. Het was ook zo ontroerend hoe ze buiten meteen het nieuws vertelden aan hun familie in het buitenland via videobellen, en het emotionele moment dat ontstond omdat al vaststond dat het kindje vernoemd zou worden naar de opa (die er niet meer is). Ik moest toen ineens denken aan een bevalling tijdens mijn stageweek waarbij de zus van de barende vrouw ook “aanwezig” was tijdens de bevalling via videobellen. Op sommige momenten definitely awkward en onhandig 😷, maar toch heel bijzonder hoe technologie mensen zo weet te verbinden. Want de emoties en het meelevende gegil en gejuich, en dat aan de andere kant van de wereld, gewoon priceless! Oké, toen ik voorstelde dat ze met haar heupen zou bewegen tijdens de heftige weeën en ze stoutmoedig besloot de weeën weg te dansen op latin music die ze even snel fixte op haar smartphone was misschien wel het allerleukst! 😇 Ja, mijn eerste bevalling als VIO was meteen uit ’t boekje zo vlot en mooi: Baby kwam na 5 uurtjes van actief baren (lopen, hangen, wiebelen, onder de douche, en zelfs dansen dus) binnen een paar persweeën ter wereld, liet een gaaf perineum achter en dronk bijna meteen gulzig aan de borst alsof ze nooit anders had gedaan. 😍
Aan de andere kant maakte ik die stageweek ook bij een andere bevalling mee hoe het na net zo’n vlotte prachtbevalling, waar een doodsbange vrouw die eerst constant jammerde om pijnstilling zich alsnog wist te ontpoppen tot een powervrouw, toch eindigde in een bloedbad (fluxus: overmatige bloeding na de bevalling). Hoe de doula in je de neiging heeft mee te gaan naar de OK in plaats van naar de personeelskamer om doodleuk te gaan eten. Dat was wel even omschakelen en wennen aan mijn nieuwe rol als VIO. Maar een band scheppen gaat ook gewoon zo snel tijdens een bevalling! Ook kwamen de vragen achteraf hoe zoiets had kunnen gebeuren en zelfs een beschuldiging richting de verloskundige die aan de placenta getrokken zou hebben. De spanningsveld tussen gynaecoloog en verloskundige was voelbaar, dat was wel even een momentje. Ik denk dat meer factoren een rol hebben gespeeld die de fluxus hadden veroorzaakt en dat die heisa die erna gemaakt werd eigenlijk nergens voor nodig was. Ik zie nog steeds de vader met grote ogen op de achtergrond hulpeloos met zijn baby in zijn armen. Vlak ervoor was hij nog bezig geweest met enthousiast alles te filmen en zijn vrouw vol te stoppen met eten. Hoe alles ineens zo kan omslaan, heen en weer geschommel tussen uitersten. Uiteindelijk is alles gelukkig goed gekomen en kan de mama niet wachten op een tweede kind omdat ze het dus een geweldige bevalling vond! Perspectief is alles. 😅 Én hey, het was ook een mooie bevalling!
Maar het mooiste wat ik meeneem zijn de mooie en dankbare woorden van de moeders: “Wauw ik heb echt VÉÉL aan jou gehad!” Met grote ogen knikkend na de bevalling. “En die massages.. ” Hoe ze je hand vasthouden en met zoveel emotie je toespreken, “Zonder jou had ik het niet gekund!” Het is natuurlijk gek om ineens een wildvreemde bij je bevalling te hebben die je nooit of maar 1x hebt gezien. Ik heb het dan ook als een eer en voorrecht beschouwd dat ze me zo toelieten. 🙌Ik denk dat ik tijdens mijn bevallingen als stagiaire 75% als doula naast de vrouw stond en haar steunde en 25% naast de verloskundige en vanuit dat perspectief meekeek.Bij een eerste stage waar het vooral om observeren gaat en de focus niet lag op het doen van verrichtingen, was het fijn om toch wat op die manier te hebben kunnen betekenen.
In de rest van de week stonden los van elkaar nog twee kraambezoekjes gepland bij lieve powermama’s die ik tijdens de bevalling bijgestaan had als doula. Weer een heel ander perspectief! 😉 Je staat dan heel dichtbij de beleving van de vrouw waardoor je heel veel meekrijgt op een hele intensieve en emotionele manier. Dat is het mooiste wat je uit het werk kan halen, maar niet altijd even makkelijk omdat je te makkelijk meegesleept raakt. Donderdag op kraambezoek bij een lief baby’tje dat heerlijk gulzig aan de borst dronk terwijl we de positieve bevallingservaring samen doornamen, wel met een heftige nasleep (qua herstel) dus dat bleef me wel even bij. En aan het einde van de week een mooie maar ook emotionele kraambezoek bij een goede vriendin, wiens bevalling prachtig en krachtig was, maar haar mooie baby al onze smeekbeden nu kan gebruiken 💕 Moge Allah hen bijstaan in alle beproevingen en hun kindje blijvende gezondheid schenken.
Oké vooruit, soms neem ik op kraambezoek ook iets voor de baby mee! 😉
In de knoop met gevoelens & emoties
Ik blijf me erover verwonderen wat een eer het is om bij zulke intieme momenten van iemands leven te mogen zijn. Maar ik merk dat ik mezelf ook heel erg tegenkom. Het gaat niet altijd allemaal goed en alles is niet altijd even leuk. Dat weet je verstandelijk gezien, maar dan maak je het ook écht van dichtbij mee. Dingen die je nooit eerder gezien of meegemaakt hebt. Heftige dingen. Of woorden en handelingen waarvan je gevoelsmatig weet dat het niet had gehoeven op die manier. Dat je zo anders had gewenst voor de barende vrouw in kwestie. Dat komt dan wel even binnen. Ik merkte het ook al tijdens mijn stageweek. Wat neem ik mee, wat laat ik los? En hoe doe ik dat dan? Ik ben als hooggevoelige type echt een spons wat emoties betreft. Soms raak ik dan in de knoop met mezelf omdat ik me zo vol voel vanbinnen en ik ‘overstroom’. Dan huil ik ’s nachts in mijn kussen en vraag me stiekem af: Ben ik te soft voor dit werk? Wat ga ik allemaal nog zien en meemaken? Nee Aziema, zeg ik dan tegen mezelf, het is pas een probleem als dingen je níet (meer) zouden raken. En ik probeer het te omarmen maar moet daar nog echt een weg in vinden. Klinkt er ondertussen een stemmetje in m’n hoofd.. Girl, you ain’t seen nothing yet..!
Ik zal het allemaal nog gaan meemaken. Het blijft een vak met pieken en dalen, met intense geluk en vreugde aan de ene kant en met altijd de mogelijkheid op net zo intense pijn en verdriet aan de andere kant. Het is ook zo dat ik niet alles kan delen vanwege privacy-gevoeligheid. Daarom had ik even tijd voor mezelf nodig en ben ik weer begonnen met trouw schrijven in mijn dagboek, heel ouderwets met de hand hihi. 😇Maar hey, het helpt echt! Een soort van uitlaatklep op veel manieren, ook qua energie omdat je het met de hand doet. Ik word er rustig en ontspannen van. Ook vind ik het soms gewoon prettig om even offline te zijn, dus afwezigheid aan mijn kant zal vast wel vaker voorkomen tussendoor zonder echte reden.
En wat doe ik in deze vrije week behalve family time? Nou, de herfstvakantie is alweer zowat voorbij waarin ik 2 schrijfopdrachten af wil hebben en ik ben tussendoor alvast hard aan het studeren voor een groot tentamen. Iets met héél véél anatomie. Dat terwijl mijn eigen anatomie niet altijd even goed meewerkt. Beetje keelpijn en grieperig, maar je weet het als moeder: Ziek zijn = Géén optie. ✋ Gelukkig hebben we ontbijt & studie op bed nog zodat ik rustig kon wakker worden vandaag. Jaaa, ik ben echt zo’n warme deken-slofjes-thee-kruik-addict. (And don’t forget the chocolate) Je kunt je dus heel goed voorstellen hoe hard ik de herfst heb verwelkomd. Autumn, baby! Wind, de geur van regen, verkleurde bladeren, soms echt storm en heel soms.. de zegen van een onverwacht zonnetje. Yup, dit is echt mijn seizoen! 💛
Geef een antwoord