“Ik wil niet bevallen zonder jou.” Wat betekent het als iemand dat tegen je zegt? Het maakt jou niet perse speciaal. Het is de kracht van aanwezigheid. Er écht zijn voor iemand. Dát is wat zo bijzonder is.
Zonder wie zou jij niet willen bevallen? Als je je ogen sluit en je de bevalling voorstelt, wie wil je dan allemaal bij je hebben en waarom?
Bij al mijn vier bevallingen moest ik, naast mijn eigen man, mijn moeder erbij hebben. Niet om wat ze kon doen (of zelfs haar ervaring als kraamverzorgende), maar om waar ze voor stond. Mijn baken van vertrouwen en veiligheid. Mijn herinnering dat alles goed zou komen. Ze hoefde niks te doen, ik had niks actiefs van haar nodig. Ze moest er gewoon zijn. Dat was alles.
Roti kip na de bevalling
Dat de kracht van simpelweg aanwezig zijn allesoverstijgend is, werd ik deze week heel mooi aan herinnerd. Een bevalling waar ik 2,5 jaar geleden bij was tijdens mijn allereerste verloskunde stage. Ik deelde er toen nog een post over op mijn social media ⬇ Iets met roti kip enzo. 😅
En guess what? Die mama, inmiddels hoogzwanger van haar tweede, is deze week op een of andere manier weer op mijn pad gekomen met deze woorden: “Ik wil niet bevallen zonder jou.”
Terugblik: Eerste stageweek EVER
2,5 jaar geleden: Ik was net begonnen met de opleiding en alles vanuit het verloskundig perspectief was nieuw voor mij, op de beleving van de bevalling na. Ik kon dan nog weinig verloskundige handelingen verrichten, maar ik wist wat ik wel kon doen: working my doula magic.
Ze wilde de verloskundige, niet mij, ging er door me heen.
Maar toen ik voor het eerst binnenkwam, zonk de moed me bijna in de schoenen. De vrouw keek me warrig aan tussen haar weeën door en mompelde iets in haar eigen taal. Zelfs al stond ze voorover gebogen, leunend tegen het bed aan, torende ze boven me uit en ik voelde me kleiner dan ik al ben. Ze wilde de verloskundige, niet mij, ging er door me heen. Maar de verloskundige zat nog ergens vast en ze had me vooruit gestuurd om deze ‘moeilijke maar angstige’ cliënt te helpen ondersteunen. Haar man keek me afwachtend aan. Now what?
Improviseren en aanpassen
De vrouw kon (toen) geen Nederlands en ik heb nooit echt met haar kunnen communiceren tijdens die bevalling, behalve met gebaren en een paar Iraanse woordjes die ik tussendoor gauw oppikte (nafas = ademen, khub = goed. Zo’n beetje de basics voor een bevalling, toch? 😅). Improvisatie en aanpassingsvermogen, gouden sleutels in de bevallingswereld. Maar boven alles: herkennen en voelen waar de vrouw doorheen gaat. Tijdens de bevalling ‘spreken’ alle vrouwen dezelfde taal, als je maar goed luistert.
Tijdens de bevalling ‘spreken’ alle vrouwen dezelfde taal, als je maar goed luistert.
Ze liet me aarzelend toe, want ze was bang. Niet voor mij, maar voor wat komen zou. Ik zag het in haar ogen en ik stelde haar gerust met mijn ‘je bent niet alleen’-blik, mijn ‘alles komt goed’-glimlach, mijn ‘ik heb je’ – aanraking en boven alles: mijn constante aanwezigheid. Zo brachten we die uurtjes vooral stil door. Haar man werd ook rustig en ging even eten.
Met mij was de vrouw gedwongen zich over te geven aan de stilte en rust, waarschijnlijk omdat de communicatie simpelweg niet mogelijk was.
Ondertussen hielp ik haar met lopen, weeën opvangen en ondersteunde haar in verschillende houdingen. Onder de douche, en er weer uit. Ze pakte mijn hand en riep “dard, dard!” Bij ons heeft het met een iets andere uitspraak dezelfde betekenis, namelijk: pijn. Maar dan nog had ik geweten wat ze bedoelde. Ze was best sterk, zeg maar. 😅 Ik masseerde haar onderrug, bracht koude washandjes en herhaalde soms zachtjes de woordjes “nafas” en “khub” als een mantra.
Bevalling zonder woorden
Met mij was de vrouw gedwongen zich over te geven aan de stilte en rust, waarschijnlijk omdat de communicatie simpelweg niet mogelijk was. Soms zei ze wel wat, maar liet de woorden steeds meer in de lucht dwarrelen alsof het gewoon ontladig betrof. En ze gaf zich langzaam maar zeker over aan een ritme dat ontstond in de weeën, die steeds intenser werden, maar die haar meer en meer in haar bubbel duwden.
De verloskundige die er stilletjes bijkwam pikte op dat het op een of andere manier werkte en hield bewust haar afstand.
De verloskundige die er stilletjes bijkwam pikte op dat het op een of andere manier werkte en hield bewust haar afstand. Ze vertelde me later dat de vrouw thuis totaal niet goed te coachen was, terwijl de verloskundige wel haar moedertaal sprak. De bevalling verliep uiteindelijk heel mooi en vlot, en ‘ondanks’ dat het in een fluxus (overmatig bloedverlies na de bevalling) eindigde op de OK, keek de vrouw zeer positief terug op haar bevalling. Dankzij mijn aanwezigheid, zou ik later van de verloskundige horen tijdens mijn evaluatiegesprek. Het was maar een weekje stage bij die betreffende verloskundigepraktijk en ik heb de ouders nooit meer gezien.
Tot nu.
De kracht van aanwezigheid
Vandaag, 2,5 jaar later, hoorde ik het van de ouders zelf en kreeg ik een heel warm gevoel vanbinnen: Zonder taal of woorden, iemand kunnen bereiken, iemand zodanig kunnen bijstaan en een blijvende indruk achterlaten. Daar heb ík geen woorden voor.
This story may be continued..
