Dit is niet zomaar een bevallingsverhaal. Dit is het verhaal van een ongelofelijk moedige zuster die een bijzondere reis in acceptatie, verwerking en heling heeft doorlopen sinds de trauma van haar eerste bevalling die op een keizersnede uitliep. Ze wist haar pijn en verdriet een plek te geven en liet alleen maar ruimte voor het doen groeien en ontwikkelen van een ijzersterk geloof en vertrouwen. De kracht die ik heb mogen aanschouwen tijdens haar bevalling heeft me diep getroffen. Wat heeft zij veel overwonnen.. alhamdulillaah, she truly believed she could.. and she did! Haar geloof werd beloond met een geboorte van één uit duizenden: Haar wondertje werd namelijk geboren in een nog intacte vruchtzak, subhan’ Allah. Omdat haar bijzondere verhaal een stem verdient, spaar ik geen ruimte in het vertellen van begin tot eind! Enjoy! 😉
Noot: In dit verhaal noem ik haar (vanwege privacy redenen) Naila (نائلة) een Arabische naam, wat ‘moedig en sterk’ betekent, maar ook duidt op iemand die iets bereikt heeft, geslaagd en succesvol is. Haar baby zal ik Aya (آية) noemen, wat behalve als ‘vers’ (uit de heilige Qur’an) ook als ’teken’ of ‘wonder’ vertaald kan worden.
Een oude “bekende”
Toen ik in 2013 heel enthousiast mijn facebookpagina startte, was een van mijn motivaties dat ik wilde bijdragen aan een positief beeld over de bevalling, omdat dát een van de sleutels tot ‘succes’ is. It all starts in the mind, right? Of zelfs nog daarvoor; in onze hart en ziel moet er eerst een diep geloof heersen. Niet alleen in het proces, maar ook in onszelf.
Zo ontving ik in die periode een bericht van Naila, ze was hoogzwanger van haar eerste kind en supernerveus voor wat zou komen! Ze vroeg om tips en adviezen die ik haar toendertijd uitgebreid bood. Uiteindelijk zou ze pas ná haar bevalling weer reageren, het was een kort bedankje maar met een ondertoon van stil verdriet. Het was niet gegaan zoals ze had verwacht. Ze vertelde me toen niet wat er was gebeurd, ik kon het alleen maar raden. Toch stuurde ik haar een lang bericht terug met de troost dat de verborgen schatten die in negatieve en pijnlijke ervaringen schuilen, een uitnodiging van Hem zijn voor ons om te groeien, te ontwikkelen, om dingen te leren over onszelf die we nog niet eerder wisten en om uiteindelijk boven onszelf uit te stijgen. Dichter tot onszelf, en daardoor dichter tot Hem. Ik vroeg me af wat er in haar speelde, zou ze ooit durven die innerlijke reis aan te gaan?
Een jaar later zou ik weer van haar horen. Ze was weer zwanger en mijn woorden zeker niet vergeten. Ze was er klaar voor om de strijd aan te gaan met haar trauma van de eerste keer. What’s more, ze wilde een natuurlijke bevalling in haar eigen vertrouwde omgeving én op haar manier. Ik twijfelde geen moment toen ik mezelf aanbood. Het zou een uitdagende weg worden, omdat ze al een keizersnede had ondergaan en dus automatisch als ‘medisch geval’ werd bestempeld. Alles zou goed komen, in shaa’ Allah, daar was ik toen al van overtuigd. Alleen had ik nog geen flauw idee op wát voor bijzondere manier dat voor haar zou uitpakken.
Het begin van een reis
Na haar eerste traumatische bevalling bleef de pijn en het verdriet om het gebeurde onverwerkt achter, en toen ze weer zwanger bleek te zijn, bijna een jaar later, kwam alles uiteraard terug. Ze wist al meteen zeker: Nu zou het anders gaan! Het was de pijn die haar een voedingsbodem van kracht bood om op ontdekkingsreis te gaan, en in haar bijzondere reis mocht ik op haar pad komen om haar bij te staan.
Deze nieuwe zwangerschap nam haar mee in een diepgaande reflectie, confrontatie met haarzelf en nieuwe inzichten. De eerste keer dat ik haar ontmoette werd ook gelijk een emotionele en beladen sessie. Nog nooit eerder had ze op die manier geuit wat er zo lang diep vanbinnen bij haar had gezeten over haar eerste bevalling. Er waren tranen en ik hield haar hand vast. Meerdere malen slikte ik zelf een brok weg in mijn keel, maar ik moest vooral mijn woede bedwingen over hoe onkundig er met haar was omgegaan in het ziekenhuis en de verschrikkelijke behandeling door het personeel. De dingen die haar zijn overkomen hadden nooit, maar dan ook nooit mogen gebeuren.
Uiteindelijk mondde het dramatische verloop van haar bevalling, waar interventie na interventie ongevraagd over haar heen denderde, uit in een keizersnede onder gehele narcose, ik herinner me nog dat ze zei “Voor ze het kapje hardhandig op mijn mond drukte, hoorde ik ze nog lachend grapjes maken over mijn man en zijn baard…Ik wilde er net wat van zeggen maar toen viel ik al weg.” Toen ze wakker werd, had ze overal pijn en ze voelde zo sterk aan dat er ruw was omgegaan met haar lichaam, “Alsof ze met me hadden gegooid ofzo..” fluisterde ze verstikt.
Dit stukje had me zo diep geraakt en ik bleef haar woorden horen toen ik al in bed lag. Ik voelde me ineens zo verwend met mijn op – en aanmerkingen over mijn eerste 2 bevallingen, want wat zij wel niet had doorstaan… Zou ik nog normaal functioneren als ik zoiets had meegemaakt? Allah belast niemand boven zijn of haar vermogen. Dus dit was op haar pad gekomen met een reden: Naila zou dit teboven komen en ze zou overwinnen, in shaa’ Allah. Ik steunde haar in de verwerking en gaf haar tips mee, door bijv. in iedere negatieve stukje uit haar bevallingsverhaal (die ze uitgebreid had opgeschreven) een positief stukje met een andere kleur te schrijven en telkens met dezelfde formule: Dankzij deze ervaring weet ik nu of heb ik nu geleerd dat ik …. of dat ik de volgende keer …. en ….. wil. De pijn omarmen door er, gek genoeg, dankbaar voor te zijn en er meteen in de praktijk een lering uit te trekken. Het negatieve doorstrepen en plaats maken voor een positief vooruitzicht.
Ze uitte vaak haar dankbaarheid om het feit dat onze paden elkaar (weer) hadden gekruist en dat het geen toeval kon zijn dat ik mezelf vrijblijvend had aangeboden haar bij te staan. Ik was toendertijd toevallig op zoek naar nog één live bevallingservaring voor het succesvol afleggen van mijn doula-traject en toen kwam haar bericht, en ja, ook ik dacht dat dit geen toeval kon zijn: 1 + 1 hè? 😉
Maar.. ná een keizersnede?
Dit zou ook een waar leerproces voor mij worden, want ik had me nog niet eerder verdiept in de natuurlijke bevalling ná een keizersnede en alles wat daarbij komt kijken. Ook had ik niet eerder te maken gehad met iemand met een zwaar bevallingstrauma die ineens het roer wilde omgooien, totaal de andere kant op. Het was zeer zeker spannend en ondanks dat ik niet wist wat ik precies kon verwachten, had ik er een enorm geloof en vertrouwen in.
In Naila’s persoonlijke zoektocht ontdekte ze veel over het natuurlijke proces van bevallen en ze besefte vooral hoeveel onnodig leed ze had doorgemaakt, en vooral… dat het echt niet zo had hoeven gaan. Het risico op ruptuur van de baarmoeder (de grootste zorg bij een natuurlijke bevalling ná een keizersnede) ligt tussen 0,5% – 1%. Maar nóg een keizersnede zou ook de nodige risico’s met zich meebrengen (waar weinigen zich bewust van zijn) en het soms onterecht automatisch als de meest passende en veilige keuze beschouwen.
Naila was ervan overtuigd dat ze natuurlijk wilde bevallen. Ik bevestigde vooral haar vertrouwen in het proces. Dít was wat ze nodig had, mensen aan haar zijde met een positieve en hoopvolle kijk. Yes, let’s do this! Haar man steunde haar ook volledig en begreep haar gevoel als geen ander. Ook bij hem had de vorige bevalling een nare bijsmaak achter gelaten, vooral het zien van de pijn die het zijn vrouw had gedaan en hoe het haar littekens had achtergelaten.
Haar wens, haar beslissing
Omdat ze erg graag een thuisbevalling wilde en voelde dat ze dit nodig had voor haar bevalling, ging ze op zoek naar een holistische verloskundige die haar zou willen begeleiden hierin, omdat haar reguliere verloskundige haar sowieso zou overdragen aan de gynaecoloog vanaf week 36.
De eerste holistische verloskundige bood zich in eerste instantie zelf aan na het lezen van haar verhaal en bevallingswens in een facebook-groep. Maar na een eerste live ontmoeting leek ze ineens terug te krabbelen met een uiterst onprettige omgang. Discriminatie vanwege Naila’s uiterlijk? I do believe so, al kan je dat nooit bewijzen. Na een gepeperd bericht van mij, wilde ze Naila wél ineens bijstaan (‘make that the cat wise’ 😉 ) dus we gingen op zoek naar de volgende. Nou, die maakte alvorens goed duidelijk wat de kosten zouden zijn, het was alsof je een beroemdheid bij je bevalling wilde boeken! Het eigen bedrag dat ze noemde was niet normaal hoog en wederom geen optie voor Naila. Ze had geen zin meer om verder te zoeken buiten haar regio, het bracht te veel spanning en onvrede, en ze stapte vanaf week 36 over, met lood in haar schoenen, naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Dan maar proberen om haar wensen en voorkeuren daar zo goed mogelijk over te brengen?
Ze had er geen vertrouwen in bij de verschillende gezichten die ze elke keer te zien kreeg noch bij de nonchalance die de gynaecologen vertoonden naar haar geboorteplan toe, alles leek maar best.. maar alles voelde niet best! Ze zou bovendien veel consessies moeten doen en ze wilde haar vrijheid! Naila vertrouwde op haar intuïtie en die zei dat het ziekenhuis niet de plek was waar ze zich veilig en gerust zou voelen om te bevallen. De omgeving zou het verschil uitmaken voor haar, dat voelde ze gewoon.
Mét of zonder verloskundige, ze zou thuis bevallen. Ze was vastbesloten. Maar.. kon ze op mij rekenen?
Unassisted birth
Ik had deze tweede live ervaring nodig om te groeien als doula, ik was nog bezig met het traject van kennis en ervaring opdoen, het traject van groei en ontwikkeling. Hoe kon ik dan ‘nee’ zeggen tegen zo’n ervaring? Ik voelde me (nog) geen professional, maar meer een goede, ervaringskundige vriendin, die haar vooral wilde bijstaan in steun en zorg. Na alles wat ik wist en van haar had gezien en gehoord, kon ik haar never nooit in de steek laten. Wat ze ook zou beslissen, ik zou er voor haar zijn. Every step of the way. Bovendien was het ziekenhuis op 5 minuten afstand rijden. Als ze alsnog wilde gaan of als het nodig was, zouden we er binnen no time zijn. Het moment zou alles bepalen, ze was op de hoogte van alle ‘risico’s’ en ik deed wat ik hoorde te doen: Haar steunen en bijstaan in haar beslissing, waar ze volle recht op had om die zelf te maken.
Op een of andere manier sloeg haar diepe geloof en vertrouwen over op mij of was het andersom? We versterkten elkaar iedere keer. Ze had een echte strijd geleverd tegen de omgeving gedurende haar hele zwangerschap, maar bij de beslissing om het gewoon helemaal zelf thuis te doen, losten alle beetjes stress en zorgen op in het niets. Alle energie werd nu gestopt in de voorbereidingen op haar thuisbevalling. Ik vond het wel jammer dat ze net 2 ‘foute’ holistische verloskundigen had getroffen, maar alles om een reden: Ze bloeide bij de gedachte haar eigen bevalling zonder zorgen of stress te beleven.. geheel op haar eigen manier.
Drong het tot me door dat ik er als enige, naast haar man en dochtertje, bij zou zijn tijdens de bevalling en dat het in principe een unassisted birth zou zijn, mocht het zo uitpakken? Ik besprak het met enkele doula-collega’s, die ook ervaringen uitwisselden en allen zeiden dat ze hun gevoel hadden gevolgd in het proces. En dat was precies wat ik ook deed. Mijn gevoel zei volmondig: JA.
Eerlijk is eerlijk, ik was de laatste die zou oordelen, aangezien mijn laatste bevalling ook unassisted was geweest (al had ik wel een holistische verloskundige on call). Maar het feit dat zij dus anderhalf jaar geleden een keizersnede had ondergaan, maakte het wel uniek en extra spannend misschien. Oh, wat leefde ik met haar mee en wat voelde ik haar wens als geen ander. Niet alleen wilde ze dit, ze had het nodig!
In totaal bezocht ik haar vier keer, waarbij ik haar in de laatste ontmoeting een heerlijke zwangerschapsmassage gaf en we de laatste dingetjes nog doornamen samen. Ze had de persoonlijke binnenhoes al besteld voor bij het geboortebad, die ik haar zou lenen. Naila wilde graag een bevalling in bad meemaken. Ze was 40 weken zwanger en het was nu echt aftellen…!
De bevalling begint
De avond voordat Naila officieel de 41 weken zou passeren, bekroop mij dat spannende voorgevoel. Ze stuurde me die avond een bericht dat ze wat krampen voelde die naar haar rug toe straalde, maar dat ze na het douchen weer verdwenen waren. Het zou deze nacht beginnen, schreeuwde mijn gevoel uit, maar ik antwoordde dat ze lekker moest gaan rusten en dat ik haar zou gedenken in mijn du’a (smeekbede). En ja hoor, kwart voor 4 in de ochtend schrok ik wakker van een nieuw berichtje: Het was begonnen! Ze was opgewonden, ze herkende de weeën meteen! Ze zou flink water drinken, dadeltjes eten en weer proberen te slapen/rusten, want stel dat het zou doorzetten… dan zou ze alle kracht nodig hebben! Ik moest glimlachen om haar enthousiasme, that’s the spirit girl! Ik besloot ook snel weer wat uurtjes rust te pakken, want ik wist dat ik de volgende ochtend werk aan de winkel had!
Half 8 ’s ochtends kreeg ik weer een bericht; Ze had niet kunnen slapen meer! De weeën werden nu wel erg intens en ze kwamen gemiddeld om de 3 minuten en duurden een minuut of langer. Allerlei alarmbellen gingen in me af: Doula time! Ze gaf aan dat ze weer zou gaan douchen en dat ze me er wel graag bij zou willen hebben nu. Time to go! Net als bij mijn eerste doula bevalling, waren de omstandigheden thuis weer ideaal, alhamdulillaah. Zowel mijn man en moeder waren vrij en beschikbaar om op te passen en ik had genoeg gekolfde melk klaarstaan (kolven is soms echt een drama bij mij), dus ik voelde me helemaal ready & relaxed om op pad te gaan.
Ik voelde, net zoals vlak voor mijn eerste doula bevalling, dat er zich tekenen voordeden dat deze ervaring wederom voor mij weggelegd was om mee te maken. Toen ik me beschikbaar stelde voor mijn 2 doula cliënten, duimde ik maar dat de omstandigheden het zouden toelaten met 4 kleine kids thuis en de onvoorspelbaarheid van het gezinsleven, maar alhamdulillaah.. ik zette een stap en het werd mogelijk gemaakt.
Ik ambieer (vooralsnog) geen doula carrière in combinatie met mijn jonge gezinsleven, maar ik had deze 2 live ervaringen nodig en had me erin gestort als doel om mijn doula-traject compleet te maken. Ik had 3 maanden terug al een prachtige eerste doula bevalling achter de rug in het ziekenhuis, zou het vandaag dan zover zijn dat ik nu een thuisbevalling zou mogen meemaken in wel hele bijzondere omstandigheden? Oh, ik hoopte het zo! In shaa’ Allah!
Doula time, baby!
Mijn doula-tas stond al ingepakt en ik ging er gauw vandoor. Het was een prachtige dag, de zon scheen al vroeg toen ik rond half 9 uit huis vertrok. Alles zou goed komen, dat voelde ik zo sterk aan, maar wat ik nog sterker aanvoelde was dat ieder moment telde! Dat had ik ook tegen mijn man gezegd terwijl ik me haastig aan het klaarmaken was eerder, “volgens mij gaat ze deze ochtend nog bevallen hoor!” Mijn tweede bevalling was ook stormachtig verlopen vanaf zo vroeg in de ochtend, met gerommel in de nacht, en rond 10 uur ’s ochtends was hij al geboren. Zou het bij haar ook zo snel verlopen? Toevallig had de derde bevalling van mijn eerste doula cliënte ook op mijn derde bevalling geleken qua tijdsduur. Stel je voor, wat een toeval zou dat weer zijn!
Toen ik aankwam, was ze aan het douchen. De sfeer in huis was rustig en intiem, de gordijnen waren dicht en er klonk Qur’an recitatie op de achtergrond. Haar man was bezig met het vullen van het geboortebad en haar dochtertje van anderhalf liep vrolijk rond en babbelde opgewekt terwijl ze soms nieuwsgierig om het hoekje keek. Ik groette haar met een glimlach en begon alles klaar te zetten. De aroma-lamp ging aan en algauw geurde de kamer heerlijk naar lavendel. Ik haalde de glazen pot met de bloem van Maryam uit mijn tas en zette die op haar glazen commode neer, naast een raw cacao dadelreep en kokosnootwater. Ze was inmiddels terug, al kreunend en steunend. We spraken even kort met elkaar voordat er weer een wee over haar heen denderde.
Voor ze het geboortebad zou in gaan, leunde ze tegen deze glazen commode aan om haar steeds intenser wordende weeën op te vangen. Ze stond oog in oog met het kaartje dat ik meegebracht had “Believe you can and you are halfway there.” Later zou ze me vertellen hoeveel kracht het zien van die ene zin haar had geschonken op dat moment. Wat ook op de commode stond was de bloem van Maryam die ik in een pot water had gezet, en die langzaam maar zeker steeds aan het uitzetten was.. net zoals haar baarmoedermond die langzaam maar zeker steeds meer aan het ontsluiten was..
In mijn eerste doula bevalling beschreef ik al uitvoerig de verschillende fases die een bevallende vrouw doorloopt. Ze at tussendoor van haar dadel en nam slokjes van het kokosnootwater, maar ik bemerkte dat de weeën al zo intens waren dat ze nu al de ‘tweede fase’ inging. Ze was niet meer aanspreekbaar, de weeën duurden langer en werden intenser. Ze wilde niet aangeraakt of gemasseerd worden en wenste alleen ferme druk op haar onderrug. Het opvangen van de weeën via diepe ademhaling lukte haar nog net. Oh ja, ze moest gauw dat bad in!
Naila: Aziema herinnerde mij er telkens aan om goed diep adem te halen en te ontspannen. Telkens als ik een vuist maakte van mijn handen pakte zij het rustig vast en zei me dat ik moest ontspannen en goed ademhalen. Dit was zo fijn alsof ze wist wat ik nodig had!’
Toen ze eenmaal in het warme water zakte, leek ze even te kunnen ontspannen en bij te kunnen komen, maar ze werd algauw overspoeld door een ware weeënstorm! Ze werd vocaler en ineens ook emotioneel bij het horen van de Qur’an recitatie. Later zou ze me vertellen dat in die specifieke vers werd gesproken over Allah’s oneindige genade voor Zijn dienaren, en het trof haar zo hard en diep op dat oh zo kwetsbare moment waarin ze zich bevond dat ze moest huilen. Ik weet nog dat ik alleen maar dacht, oh Allah.. alleen maar omwille van de liefde die zij heeft voor Uw woorden, schenk haar uw genade. Haar opspelende emoties gaven mij tevens een indicatie dat we op dat bekende keerpunt zaten tijdens de bevalling. Ik had dat zelf ook meegemaakt bij mijn bevallingen en ook bij mijn eerste doula bevalling, en nu zag ik het ook bij haar. Was de laatste fase nu echt al aangebroken, dacht ik. En toen ze uitschreeuwde dat ze druk voelde naar beneden kreeg ik de bevestiging: Subhan’ Allah, het was echt al zover!
De geboorte van Aya
De weeën waren niet meer op te vangen door ademhaling en ik opperde of het prettiger was als ze meegaf met haar lichaam. Dat voelde inderdaad fijner! Het gaf haar meteen meer rust en focus. Haar man was tussendoor druk in de weer met hun nieuwsgierige dochtertje die soms bij mama kwam spieken. Ze had allerlei zandspeeltjes in het geboortebad gegooid, wat een komisch gezicht was maar ook goed uitkwam, want ik kon dat emmertje wel goed gebruiken! Ik zat op een stoel naast het bad.
Naila: In bad had zij een emmer die ze telkens vulde met warm water en over mijn rug heen goot. Dit nam de scherpe punten af van de weeën en oh, wat voelde dat toch zo fijn! Ik herinner me dat ik op een gegeven moment mijn excuses aanbood omdat ik me schuldig voelde dat ik haar zo hard liet werken. Zij vond dit totaal niet erg, wat is ze toch geweldig! Super bedankt Aziema!
Het warme stromende water die ik constant over haar rug liet vallen, bracht haar ontspanning tijdens de weeën doordat het endorfines vrijmaakt in het lichaam. Ze zat op haar knieën en hing voorover het bad. Ik was allang blij dat ik iets kon doen voor haar, terwijl ik haar positief bleef toespreken en op momenten ook wijselijk stil bleef als ze in rust of focus verkeerde. Het was een prachtig adembenemend moment toen ze op een gegeven moment de handen van haar man en dochtertje beiden vasthield.
Naila: Ik herinner me dat ik mijn man riep tijdens een wee en dat ik behoefte had om even zijn hand vast te houden. Mijn andere dochtertje liep met hem mee en ik hield stevig zijn hand vast. Hij zei zulke lieve woorden als luister naar je lichaam, je kan het! Mijn dochter bood ook haar handje aan en die hield ik ook vast en ze aaide over mijn wang heen en ja hoor.. Mijn hart brak! Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Wat een liefde! Dit maakte mij alleen maar sterker, bi idhnillaah, om door te gaan.
En oh, ze ging door! En hóe! Ze luisterde zo goed naar haar lichaam en ik zag haar soms van positie veranderen, op zoek naar een andere houding en dan weer terug op haar knieën. Soms maakte ze geluid, en soms was ze weer stil. Tussendoor gaven we haar water te drinken met een rietje en at ze soms een stukje koude meloen. Ze zei vaak Allah’s naam, ze was helemaal weg in haar eigen wereld. Ze was moe.. ze kon niet meer.. en ik wist dat de baby niet langer op zich zou laten wachten. Ze voelde druk en ze bleef meegeven met haar lichaam. Wat een oerkracht! De tijd leek stil te staan in de kamer toen ze ineens zei dat ze een ‘bobbel’ voelde down there. “Zijn dat de vliezen?” vroeg ze nog. Ik knikte bevestigend, en zei het oké was, al had ik geen idee of het de vliezen waren of niet. Op dat moment was haar man toevallig even in een andere kamer met hun dochtertje ter afleiding, omdat ze een beetje druk begon te doen.
Maar toen ineens.. zonder dat ik het aan zag komen, kwam de baby er in één wee helemaal uit, subhan’ Allah, en werd ze meteen uit het water opgetild en kwam ze in de veilige en verlangende armen van haar moeder terecht. Snel riep ik haar man, mijn mond opengezakt van verrassing, “De baby is geboren!” Ik kon niet geloven wat ik zag!
We zagen dat de baby ter wereld was gekomen in haar vruchtzak, subhan’ Allah! Normaal gesproken valt die zak vanzelf uiteen, door vrouwen omschreven als ‘het breken van de vliezen’. Maar hier bleef het dus helemaal intact. Het schijnt dat dit uiterst zeldzaam is en slechts voorkomt in 1 op de 80.000 bevallingen. Door sommige artsen zelfs genoemd als een ‘medisch wonder’. Aya was ook een wonder, zij bracht haar moeder het teken dat álles mogelijk was. Geloof boven angst, en Hij geeft. Met Qur’an recitatie op de achtergrond en in een schemerige kamer die heerlijk naar lavendel rook werd hun tweede kind, om precies 11 uur ’s ochtends, geboren in de weldaad van warm water. Trotse en dankbare ouders.. een gezin completer dan het al was. Ik zag emotie, tranen en zoveel liefde. Hoe is het mogelijk voor te stellen dat een baby zich vanaf het eerste moment al zo wortelt in je hart, ziel en geest?
Ik zie nog steeds voor me hoe Aya haar oogjes open had en door het vruchtzak heen naar haar moeder keek, zo rustig en alert. Uiteindelijk zakte het vlies vanzelf doordat ze het met een van haar voetjes brak. En op dat moment brak ook mijn hart een beetje van emotie. Subhan’ Allah! Ik heb zoveel ontzag voor de perfectie van Zijn creatie! Aya maakte zachte en gorgelende geluidjes. Ze was prachtig, net als haar grote zus! De bloem van Maryam was ook helemaal uitgebloeid en ook de placenta werd weldra geboren. Ze lieten de navelstreng rustig uitkloppen en alles gebeurde in rust en intimiteit. Er waren geen complicaties toonbaar (ook niet later) en de bloeding was minimaal (gebleven), alhamdulillaah. Wat was ze beschermd en gezegend!
Ik ging niet weg totdat Naila rustig en schoon in bed lag met een drinkende Aya aan haar borst. Er heerste een vredige en gelukkige sfeer. Haar man bracht eten, lekkers en thee en we praatten nog even na. Moeder en kind waren moe en voldaan. Wat een topprestatie hadden ze beiden geleverd!
Slotwoord
Alhamdulillaah, de rust en kracht die ik heb mogen aanschouwen tijdens deze intieme en haast spirituele bevalling, ontroert me nu net zo diep als toen. Of het nu verantwoord was om haar bij te staan tijdens deze unassisted thuisgeboorte na een keizersnede of niet, ik weet dat Naila het sowieso gedaan zou hebben, met of zonder mij. Ik deel haar verhaal bewust uitgebreid, want haar bijzondere beleving verdient een stem. Geen oordeel dus over haar alsjeblieft, Naila heeft met een oprecht en open hart deze weg bewandeld. Alleen maar respect en bewondering voor haar bijzondere reis met de meest bijzondere uitkomst; het resultaat van haar diepe geloof en vertrouwen. De ultieme afsluiting van haar heling en verwerking met nu een mooie, zonnige toekomst, in shaa’ Allah.
Ik ben alleen maar dankbaar en blij dat ik er voor haar heb kunnen zijn als zuster en dat ze mij die kans en vertrouwen heeft geboden. Het was een geweldig groot leermoment voor mij, en heeft mijn ogen geopend voor een groot schat: Geloof boven angst, maakt alles mogelijk. Zij heeft mij geleerd wat overgave is zonder remmingen, wat volledig vertrouwen betekent en wat voor mooie vruchten een bodem, gepijnigd door verdriet, kan voortbrengen. Dit was zonder twijfel een spirituele empowering birth, wat ze never nooit in het ziekenhuis op deze manier had kunnen beleven. Dit was een God gegeven geschenk wat in haar schoot viel en ik ben dankbaar dat ik daar getuige van mocht zijn, alhamdulillaah. Dankjewel Naila & Aya, jullie hebben een onuitwisbare indruk in mijn hart en ziel achter gelaten!
Naila: Ik heb ook enorm veel geleerd van mijn bevalling. Ik weet nu precies wat ik fijn vind en wat ik niet fijn vind en dat kan ik alhamdulillaah meenemen voor naar de volgende bevalling in shaa’ Allah. Voor jou was het ook een leermoment, maar echt ik vond het zo fijn dat je er was alhamdulillaah. Ik heb van geen enkel moment spijt en ik zou hier voor de volgende keer niets aan willen veranderen. Sterker nog, ik zou het allemaal zo opnieuw willen doen! Zo mooi, zo prachtig, zo helend was het allemaal! Walhamdoelillaah, Degene die dit allemaal mogelijk heeft gemaakt!
Geef een antwoord