Op 11 mei 2015 maakte ik mijn eerste, échte live ervaring mee als doula tijdens de bevalling van mijn liefste vriendin Mariam. Het was een intensieve en vooral bijzondere ervaring om iemand op zo’n intieme en kwetsbare manier bij te mogen staan. Hiervoor heb ik zusters alleen begeleid naar de bevalling toe, en bij sommigen tijdens de bevalling alleen telefonisch gesteund, en lag het tot nu toe dus nog niet in mijn geluk een bevalling van begin tot eind mee te mogen maken. Mariam heeft mij die kans willen geven, en niet alleen omwille van onze vriendschap of het feit dat ik door deze live ervaring mijn traject tot doula volwaardig zou kunnen afronden, maar omdat ze uiteindelijk echt geloofde dat ze baat zou hebben met mij als doula bij haar bevalling. En alhamdulillaah, dat het ook daadwerkelijk zou blijken in de praktijk, ben ik ongelooflijk dankbaar voor!
‘Eerste’ kennismaking
Het leuke is dat we elkaar al 3 jaar lang kennen omdat we dezelfde studie doen aan de universiteit. We hadden altijd al een klik, vooral omdat we allebei al moeders waren toen we aan de opleiding begonnen en elkaar dus als geen ander begrepen! Ook heeft Mariam me zelf ook zwanger meegemaakt van mijn vierde en dat ik met mijn grote buik tussendoor nog college kwam volgen. Samen met onze andere vriendinnetjes hadden wel altijd veel lol samen. We hadden geen idee dat Mariam een jaar later de volgende ‘grote buik’ zou zijn van het ‘clubje’. (Je begrijpt uiteraard dat we grapjes hebben gemaakt wie er next year ‘aan de beurt’ zal zijn, 2 anderen zijn al getrouwd en 1 verloofd dus hey, alles is mogelijk!) Anyway, ik bood mezelf natuurlijk aan als doula voor haar bevalling!
Zoals je weet twijfelde ik in het begin om überhaupt een doula bij mijn bevalling toe te laten. Ik had twijfels omdat ik dacht dat een doula die voor alle rust en kalmte zorgt tijdens een bevalling, niet bij mij zou passen. Uit ervaring (vanwege mijn eerste twee bevallingen), weet ik dat in paniek raak en die rust en kalmte niet kan vinden. Ik schreeuw het liever uit dan dat ik focus op mezelf, ik dacht dat een doula niet zou passen bij ‘mijn’ methode. Toch wilde ik het proberen, misschien zou het juist een fijne ervaring zijn in plaats van een nare ervaring die alleen bestaat uit paniek en pijn. Ik stond er voor open en wilde een gesprek met je.
Kom maar op met die bevalling!
Het was gek om ineens in een andere setting met elkaar te spreken over onderwerpen waar we het eigenlijk nooit eerder over hadden gehad. Nadat we de switch van studievriendinnetjes naar ‘doula en zwangere’ hadden gemaakt, we could get down to birthing business!
Onze eerste gesprek heeft mij zo enorm gerustgesteld. Je vertelde me bepaalde dingen die ik niet wist. Hoe ik met de pijn moest omgaan, waarom die pijn er is, andere methodes om de weeën op te vangen, allemaal verschillende weetjes die mij geruststelden, het zelfvertrouwen dat je me gaf enzovoort. Het geduld dat je had met me, mijn eisen en wensen die je respecteerde (en ook nog voor mij in mijn geboorteplan verwerkte) en jouw heerlijke massages met de affirmaties op de achtergrond zorgden ervoor dat ik helemaal zin had in de bevalling! Ik was er helemaal klaar voor. Dit gevoel had ik nooit gehad.
Het was zo bijzonder voor mij om haar ontwikkeling mee te maken, van bang en onzeker naar blakend van zelfvertrouwen en enthousiasme zelfs! Om haar te horen zeggen dat ze er écht zin in had gewoon, was voor mij het ultieme resultaat in de voorbereiding op haar bevalling. Wat er ook zou gebeuren, die positieve mindset was aanwezig en we zouden er wat moois van maken samen, in shaa’ Allah!
The Big Day
Toegegeven, toen haar uitgerekende datum naderde, begon ik lichte zenuwen te krijgen. Ze hield me constant op de hoogte bij mogelijke voortekenen. Ik vroeg me vooral af of ík er wel klaar voor was. Zou ik wel weten wat ik moet doen op dat moment? Ga ik haar (en ook haar man natuurlijk) goed genoeg kunnen ondersteunen? Haar wensen kunnen respecteren en assertief genoeg zijn om haar geboorteplan te bewaken? Zoveel vragen speelden in mijn hoofd, en tóch.. voelde ik me vanbinnen zo gerust en zeker. Ik had er zoveel vertrouwen in dat het moment alles zou bepalen en dat ik me gewoon door mijn gevoel moest laten leiden. Een geboorte laat zich niet plannen, maar de omstandigheden hebben we wél vaak nog wat over te zeggen en zijn van cruciaal belang voor het verloop van de geboorte. Ik zou alles doen wat in mijn macht lag om die belangrijke omstandigheden te optimaliseren: Rust, ontspanning, vertrouwen, geloof, kracht.. Ik zou het allemaal voor haar verzekeren, beschermen en voeden, in shaa’ Allah.
Ze was 6 mei uitgerekend en het was op 11 mei in de vroege ochtend rond 7 uur toen ik een berichtje kreeg van haar dat haar vliezen waren gebroken. Ik had die dag ook toevallig mijn laatste college en ik gaf me zonder twijfel meteen op als afwezig. Ik was er helemaal klaar voor! Zowel mijn man als moeder waren vrij en beschikbaar die dag én er stond genoeg afgekolfde moedermelk klaar. The timing couldn’t have been any better! (Vooral omdat ik stiekem ook helemaal geen zin had in dat laatste college!)
Mijn doula-tas stond ook al een tijd klaar met allerlei handige ‘dingetjes’ voor tijdens de bevalling en ik vulde die aan met o.a. vers gesneden watermeloen, druiven en bosbessen, terwijl ik rustig op het seintje wachtte wanneer ik zou mogen komen om haar dan eindelijk bij te kunnen staan. Er gingen duizend-en-één dingen door mijn hoofd en mijn hart bonsde als mijn telefoon oplichtte bij ieder berichtje. Haar weeën waren nog licht en onregelmatig, ze kon er nog geen hoogte van krijgen en wilde me niet ‘zomaar’ roepen als er nog ‘niks’ was. De verloskundige zou rond 11 uur komen, daarna zou ze weer contact opnemen. Ik vroeg haar waar ZIJ behoefte aan had. Uiteindelijk zei ze dat ze me toch alvast graag erbij wilde hebben, maar mij niet onnodig wilde forceren. Ik vertrok meteen, mijn hart bonsde nu helemaal niet meer zo wild. Ik voelde me helemaal in mijn element nu ik eindelijk gehoor kon geven aan haar behoefte aan mijn aanwezigheid. Bismillaah, let’s do this!
Fase 1: Rust, ontspanning & vertrouwen
Tijdens onze voorgesprekken had ik Mariam voorbereid op de verschillende fases die haar ongeveer te wachten zouden kunnen staan tijdens de bevalling als alles normaal en natuurlijk zou verlopen, zoals we uiteraard graag wensten te zien. Dit baseerde ik allemaal op mijn eigen ervaringen met bevallen en de vele verhalen die ik heb gelezen en gehoord. Uiteraard kan dit altijd verschillen in beleving, duur en lengte.
De eerste fase (ongeveer tot de 4-5 cm ontsluiting) is meestal goed te doen als je de weeën goed weet op te vangen, je bent tussendoor nog aanspreekbaar en er is ruimte om te rusten en bij te komen. De tweede fase gaat een tandje omhoog qua intensiteit, de weeën duren nu meestal langer en komen regelmatiger. Je focus is nu meer vereist en je bent minder aanspreekbaar. (hier ga je richting de 5-7 cm). De overgang naar de laatste fase en dus de laatste centimeters, is meestal een turning point waar een vrouw ineens kan beseffen dat het écht gaat gebeuren, dit kan gepaard gaan met oplopende emoties. En ja, in de laatste fase komt het echt down to business en komt ook dat ene herkenbare moment dat je gaat zeggen of voelen: ‘Ik wil/kan niet meer!!!’ en ja hoor, dán weet je dat het zover is: Your baby is coming!
De dag dat het gebeurde stond je direct klaar voor me. Wat een geruststelling toen je er was. Ik had het gevoel dat ik dit samen met jou moest doen. Het meest bizarre is dat ik zo een trek had in watermeloen en jij kwam gewoon aan met watermeloen!
Toen ik aankwam, heerste er een ontspannen sfeertje. De verloskundige was nog niet geweest. Mariam straalde zo’n zelfvertrouwen uit dat ik mijn lach moest inhouden, zó goed deed het me om haar zo te zien stralen (al zou zij daar misschien een andere mening op nahouden!). Ze viel gelijk aan op de watermeloen die ik had gebracht en tussendoor bracht ze al smakkend uit hoe ongelooflijk trek ze hierin had! Haar man was thuisgebleven en was duidelijk opgewonden en lichtjes nerveus, en leek héél blij dat ik er was. Terwijl wij ons lekker terugtrokken in de slaapkamer en daar een rustige sfeer creëerde, bracht hij tussendoor heerlijke Marokkaanse thee en ander lekkers. Ik voelde me gauw thuis, aangezien ik er een paar dagen geleden nog was voor een zwangerschapsmassage aan huis. We zeiden toen nog voor de grap: ‘Tot later misschien!’ En nu was het eindelijk zover!
Haar lieve schoonmoeder was er ook en hield zich bezig met koken en het huishouden en kwam tussendoor peilen hoe het ging. Ze spreekt geen Nederlands maar uit haar hele lichaamstaal en woorden bleek hoe blij ook zij was met mijn aanwezigheid. Ze maakte heerlijke soep en zei dat ze goed voor mij zorgen, omdat ik goed voor Mariam zorgde. I loved her! Aan Marokkaanse gastvrijheid geen gebrek! Mariam babbelde vrolijk verder tussen de weeën door, ze had er zin in en ze zei dat het allemaal door mij kwam. Ik verzekerde haar dat dit allemaal door haarzelf kwam en de keuze die zij had gemaakt om deze bevalling helemaal te omarmen. Er was geen enkele spoor van angst, spanning of onzekerheid. Ik was onder de indruk en we amuseerden ons met het eten en praatjes tussendoor.
De weeën waren nog onregelmatig en verschilde in duur, soms duurde ze heel kort, soms iets langer, soms bleef het 10 minuten tot een kwartier weg. Ze ving ze keurig op, precies hoe we hadden geoefend met de diepe ademhaling en de houding van acceptatie: ‘Kom maar op met die wee!’ leek haar lichaam te zeggen zodra ze er een voelde opkomen, in haar houding en bewegingen verwelkomde ze de weeën helemaal op haar manier. Een grappig moment, wat haar relaxte houding compleet bevestigde, was toen ze last-minute nog een paper wilde versturen aan een docent via de mail. Ze hing over haar commodekast en staarde even naar haar laptop, er kwam een wee opzetten en ze vroeg of ik het even voor haar wilde versturen, tja.. ze was ‘nogal’ bezig!
De verloskundige kwam en mat een krappe 1-2 centimeter ontsluiting. Ze zou rond 3 uur weer komen. Ik stelde voor dat ze nog even zou proberen te rusten nu het nog kon, terwijl ik haar rustig masseerde met naar lavendel geurende olie, in een schemerige kamer met verse muntthee en fruit binnen handbereik. We both loved it! Soms liet ik haar een slok nemen van de kokosnootwater (superhydraterend!) die ik had meegenomen. Mijn ‘rijstkruikje’ die ik opgewarmd tegen haar stuitje drukte tijdens de weeën, bleek de gouden tool uit mijn doula-bag! Ze was heerlijk aan het ontspannen en ik was helemaal ingesteld op haar beleving en gemoedstoestand.
Het klinkt gek, maar ik voelde me één met jou. Jij wist ieder moment wat ik wilde of juist niet wilde. Je wist wanneer ik gemasseerd wilde worden of juist even met rust gelaten wilde worden. Door onze gesprekken wist je precies hoe ik alles wilde.
Toen ze de weeën liggend niet meer kon opvangen, kwam ze weer rechtop en kwam weer in beweging. Ze liep rond en leunde soms tegen de commode of het bed. Haar man kwam soms spieken en bediende ons op ons wenken. Mariam had gek genoeg helemaal geen behoefte aan zijn aanwezigheid in die rustig opbouwende eerste fase. Dat maakte ze hem op een grappige manier duidelijk en hij kon er om lachen. Hij leek allang blij dat er zoveel hulp en steun was en was zijn eigen zenuwen hierdoor goed de baas. Het leek alsof hij er ook zin in had! Hij stond paraat als we iets nodig hadden en dat was een fijn en geruststellend gevoel.
Fase 2: Focus & intensiteit
De weeën gingen een tandje omhoog. Ik merkte het aan haar gedrag en de manier hoe ze de weeën nu begon op te vangen. Er was meer focus en intensiteit, de weeën begonnen langer te duren en kwamen regelmatiger. Ik stelde voor dat ze op haar knieën ging zitten, leunend op de zitting van een stoel, met haar hoofd op een kussen. Tijdens de weeën drukte ik het kruikje op haar rug, terwijl ze meebewoog met haar heupen om de wee beter op te vangen. Ze bleef goed en diep inademen. Soms masseerde ik haar tijdens de weeën met de light touch massage. Ik wisselde het af, afgestemd op wat ik aanvoelde waar ze behoefte aan had. Het leek alsof onze normale vriendinnenband op dat moment ineens voorgoed een andere dimensie had gekregen. We raakten steeds meer afgestemd op elkaar en raakte ook verweven in gevoel. Ik voelde precies aan wat ze wel en niet nodig had.
Het was bijna 3 uur en ik belde verloskundige, omdat de weeën intenser en regelmatiger bleven komen. Ze kon niet meer eten, maar bleef gelukkig nog steeds goed en veel drinken. De verloskundige kwam en mat 3-4 centimeter. Ik merkte dat het ‘resultaat’ toch wat met Mariam deed en de verloskundige bood aan om te strippen om de boel meer te stimuleren. Ze zei dat de bevalling toch al begonnen was en dat het op dit moment alleen zetje zou zijn in de juiste richting, en dus niet echt een verstoring zou betekenen van het proces. Mariam vond dit goed en ik steunde haar, hield haar hand vast terwijl het gebeurde. Kort daarna merkte me al meteen het effect: De werden weeën veel intenser, duurden langer en kwamen regelmatig. Mariam was ook nauwelijks meer aanspreekbaar tussen de weeën door. Haar twee zoontjes waren inmiddels thuis en kwamen tussendoor even spieken. En in het midden van zo’n ‘druktemomentje’ waar haar kinderen om haar heen stonden en haar man ook even kwam kijken, ving Mariam gewoon zo staand een heftige wee op met haar ogen gesloten. Ik vond haar er zo krachtig en mooi uitzien op dat moment, dit is echt womanpower, dacht ik bij mezelf.
De verloskundige besloot te blijven tot het moment dat we naar het ziekenhuis zouden gaan, aangezien Mariam graag daar wilde bevallen. De verloskundige zat bewonderend op een stoel in een hoekje toe te kijken, terwijl Mariam de hele slaapkamer afstruinde op zoek naar een geschikte houding of plek om tegen te leunen terwijl ze de steeds heftigere weeën opving. Ik sprak soms zachtjes met de verloskundige hoe goed Mariam het deed tot nu toe, en soms stond ik op om haar rug te ondersteunen met het kruikje of te masseren tijdens een heftige wee. Ze ging ook heel vaak naar het toilet ineens, wat ik ook beschouwde als een goed teken van haar lichaam dat de boel daarbinnen letterlijk ruimte aan het maken was.
Mariam raakte helemaal in haar eigen wereld, maakte geluid tijdens de weeën en had steeds meer moeite haar focus te bewaren. Ik hield haar vast, bleef haar masseren en liet haar ook met rust als ze even alleen wilde bijkomen. Ook de verloskundige had door dat het nu heel snel kon gaan allemaal en wilde weer kijken hoe het ervoor stond. Ze zat nu op 5 cm en dit werd het moment om naar het ziekenhuis te gaan voor het te moeilijk zou worden voor Mariam. Ik waarschuwde haar man, die de jongens snel aan het douchen was, dat het nu echt tijd was. We pakten spullen in en ik hielp haar met haar kleding. Op dat moment werd ze ineens heel emotioneel, een waterval aan emoties terwijl ze naar het lege babybedje keek en ook toen ze afscheid nam van haar zoontjes. De hele weg naar de auto toe huilde ze, leunde ze tussendoor tegen een muur tijdens een wee, en de tranen bleven stromen. Haar hele leven zou weer veranderen, ze voelde dat en besefte dat als nooit tevoren. Ik voelde en herkende dit gevoel zo erg! Ik hield haar vast, troostte haar en verzekerde haar dat Allah bij haar was, dat ze zó ongelooflijk goed bezig was en dat alles goed zou komen, en dat ze straks haar prachtige meisje in haar armen zou vasthouden, in shaa’ Allah. Vanbinnen bleef ik du’aa doen omwille van Mariam’s welzijn, omwille van deze prachtige gezegende dag waarop de zon zo mooi scheen en haar mooie baby geboren zou worden. Ik bad vol overtuiging en ik wist gewoon dat alles goed zou komen.
De laatste fase: Kracht & emotie
De autorit ging goed, ze bleef emotioneel maar herpakte zich en keerde meer in haarzelf. Ik bleef haar zachtjes en bemoedigend toespreken, en soms was ik stil en hield ik haar hand stevig vast. In het ziekenhuis aangekomen bleef ze in een hoek staan, geleund tegen de wastafel, totaal in haar eigen wereld, terwijl ik verzocht om de gordijnen dicht te doen voor een ontspannen sfeer. Ik vroeg de verpleegkundige tevens om het rijstzakje weer op te warmen, zodat ik die weer ‘vers’ kon gebruiken.
In deze laatste fase was haar man nu wel ineens betrokken en ik zag de zweetdruppels op zijn voorhoofd. We verplaatsen ons naar het bed waar ze op haar knieën ging zitten met haar hoofd geleund op een kussen tegen het rechtopstaande hoofdeinde van het bed. De weeën volgden elkaar sneller op, er zat niet eens een minuut tussen, en ze begon het bij sommige weeën soms ook uit te schreeuwen vanwege de kracht ervan, ze voelde steken richting beneden en richting haar rug. Ik drukte het kruikje steviger tegen haar stuitje en haar man hield haar hand vast. Ze bleef het zo goed en krachtig opvangen allemaal.
Bij het toucheren bleek ze op de 7 cm te zitten. Ze leek ontmoedigd en nu al uitgeput, we verzekerden haar dat ze het zó goed aan het doen was en dat haar baby echt onderweg was! Verloskundige kwam in en uit, net zoals de kraamverzorgenden die soms kwamen kijken. Ik bleef het masseren afwisselen en haar moed inspreken, toen ik merkte dat ze nu écht wel in de laatste fase zat. “Ik wil niet meer! Ik kan niet meer!” ze riep het uit. De weeën kenden geen genade meer en stevenden op hun doel af. “Ooooooooh, waarom heb ik niet voor verdoving gekozen????!” ik onderdrukte een glimlach omdat dit zo’n herkenbare moment is tijdens een bevalling. Ik voelde iedere moment “Help me, ik kan niet meer. Ik wil niet meer…” Ik bleef haar positief en bemoedigend toespreken. Ik wist dat ze het kon!
Ook wist ik dat die centimeters niks zeiden, ik wist dat de baby al bijna wilde komen toen ik zag dat Mariam algauw persdrang kreeg, maar ze mocht alleen nog niet meegeven van de verloskundige. Dit veroorzaakte spanning en onzekerheid in haar over hoe ver ze nu eigenlijk wel of niet was. Mijn instinct zei, volg je lichaam! Maar de verloskundige mat echter 9,5 centimeter (hoe is het mogelijk, dacht ik) en wilde dat ze nog even de laatste weeën goed opving voor het ‘laatste stukje’. Ze had het over een randje dat nog overbrugd moest worden, en de paniek sloeg aardig toe bij Mariam omdat ze dit ook dacht meegemaakt te hebben bij haar eerste bevalling. Toen hadden ze het ook over een stug randje gehad, waardoor de baby niet de vrije toegang zou hebben gehad, waardoor de bevalling uiteindelijk was geëindigd in heuse geduw en getrek van alle kanten om de baby er maar uit te krijgen. Alleen was het dit keer helemaal anders: De boel was namelijk helemaal zacht en verweekt daar beneden!
Hoe ontspannen de eerste fase verloopt, draagt bij aan de mate van verweking van de baarmoedermond én dus het gehele verdere verloop van de bevalling. De verweking is écht het halve werk. Een soepele doorgang creëren in de eerste fase… een diepere ontsluiting laten plaatsvinden in de tweede fase… en de weg totaal vrijmaken in de laatste fase. Dat is hoe ik het altijd heb gezien en ervaren.
De verloskundige gaf toe dat er helemaal geen sprake was van stugheid en dat de boel lekker soepel voelde, maar toch stelde ze voor dat Mariam nog even op haar zij zou liggen om de laatste weeën in die houding hun werk te laten doen. Dit ging met moeite, maar de persdrang was te hevig en Mariam kon niet meer. Ik moedigde haar aan met haar lichaam mee te geven. De baby kwam er écht aan! Ik zag Mariam’s buik helemaal golven, dit was enorm indrukwekkend om te zien. De verloskundige bevestigde de komst van de baby (eindelijk!) en pakte haar schort en iedereen begon spullen klaar te zetten. Mariam draaide weer op haar rug en ze had volledige ontsluiting en mocht er eindelijk voor gaan. Nu kon ze haar energie eindelijk stoppen in de persfase en ze had haar focus terug. Ze had een half-liggende/zittende houding omdat het hoofdeinde van het bed helemaal rechtop stond. Mariam had geen energie voor een andere houding en het ging ineens heel snel allemaal. Niet eens anderhalf uur later, vanaf het moment dat we in het ziekenhuis waren aangekomen, kwam de baby er nu ÉCHT aan, alhamdulilllaah!
De geboorte: Ontlading & Geluk!
Haar man hield haar hand stevig vast aan de ene kant en ik aan de andere kant, terwijl ik haar zachtjes bleef toespreken met moed en positiviteit. Ik kon niet geloven dat de baby er eindelijk aankwam! Het leek allemaal zo onwerkelijk.
Door jouw stimulans heb ik alles goed kunnen opvangen. Aan het einde had ik even een paniekaanval, maar toen ik jouw stem hoorde met die geruststelling… toen wist ik, hervat je en ga ervoor.
Ze ging er écht voor met alle kracht die ze nog had. Het hoofdje werd al gauw geboren, subhan’ Allah. Vanaf dat moment ging het zo snel allemaal, ik zag hoe de verloskundige handig de navelstreng, die om het nekje zat, omhoog tilde en de baby opving en het volgende moment lag een prachtig, klein, glibberig bundeltje op Mariam’s buik en de kamer vulde zich met rauwe en pure emotie. “Mijn baby, mijn baby.” bleef ze zeggen, half kirrend en half huilend, met een intense vreugde die niet van hier is, het wonderbaarlijke en unieke gevoel van totale ontlading. Allebei ouders in tranen en kreten van ontzag en geluk. “Subhan’Allah. Subhan’Allah.” hoorde ik zowel haar man als mezelf zeggen. Ik slikte mijn eigen tranen weg en streelde over Mariam’s hoofd, maakte ruimte op haar borst zodat de baby goed toegang had. Mariam werd toen ineens ongerust, “Waarom huilt ze niet?” En ja.. de baby huilde niet, want ze sliep! Ze begon langzaam te pruttelen en haar kleine handjes klauwden langzaam in de huid van haar moeder. Geen zorgen mama, ik ben er en ik ga nergens heen! En alsof ze de bezorgdheid van haar moeder wilde beantwoorden gaf ze haar eerste kreetjes, die als muziek klonken in de oren van iedereen aanwezig.
Om 18 minuten over 7 in de avond werd hun eerste en enige prinsesje Aminah, ongeveer 12 uur na het breken van de vliezen, geboren en verwelkomd in de liefdevolle armen van haar prachtige en krachtige moeder!
Haar trotse papa die straalde kon niet wachten om haar vast te houden, terwijl Mariam zich rustig kon concentreren op de geboorte van de placenta. Hij las de adhan en iqamah in de oren van Aminah en ik gaf hem een dadel aan om voor te kauwen voor de tahneek.
Ik zag dat de placenta inmiddels geboren was en dat ze bezig waren Mariam schoon te maken, er was alleen één kleine hechting nodig. Aminah begon te huilen en zoekbewegingen te maken en verlangde duidelijk naar haar mama! Ze mocht gauw terug en ik hielp Mariam met het zoeken naar een fijne houding voor het aanleggen aan de borst. Uiteindelijk dronk ze een beetje, maar het bleek dat ze ook vruchtwater had binnengekregen waardoor ze in het begin moeilijk pakte en bleef pruttelen. Uiteindelijk dronk ze beetje bij beetje, en ze kalmeerde langzaam maar zeker, heerlijk vertoevend in de warme aanwezigheid van haar moeder.
Het was zo prachtig om te zien hoe het stemgeluid van haar moeder Aminah leek te betoveren. Ze tilde haar hoofdje op en haar ogen waren intens gericht op haar moeder terwijl Mariam liefdevol bleef babbelen. Het was zo’n ontroerend gezicht om te zien hoe trotse papa en mama elkaar in de ogen keken en ik hetzelfde geluk weerspiegeld zag in hun ogen. Nadat ik genoeg foto’s had gemaakt en kort had nagepraat met Mariam, was het tijd voor mij om te vertrekken. Ik pakte de Flower of Maryam weer in, die inmiddels helemaal uitgebloeid stond in het water. Subhan’ Allah, die had haar werking ook weer bewezen gedurende de hele bevalling doordat de mate van bloei inderdaad precies de ontsluiting volgde. (Hier verschijnt binnenkort een blogpost over met een give-away! Stay tuned!)
Dank & Blijdschap
De dank die ik kreeg van haar man en Mariam was groots en overweldigend. Ze bleef zeggen dat ze het niet had gekund zonder mij, maar daar was ik het niet mee eens. Ik had slechts getriggerd wat er altijd al verscholen zat in haar, een bijzondere kracht waar wij allen mee gezegend zijn als vrouw. Toen we elkaar vasthielden bij de afscheid, voelde ik dat onze band nooit meer hetzelfde zou zijn.
Vooral omdat ik wist hoe ze haar vorige bevallingen ervaren had, was mijn doel geslaagd toen ik hoorde dat ik haar had geleerd de bevalling als een positieve ervaring te zien.
Zelfs in mijn kraamweek stond je klaar voor me, voor alle vragen die ik had omtrent borstvoeding. Door jou ben ik zover gekomen met borstvoeding (vergeleken met de eerste twee). Ik zal nooit jouw ghair vergeten, moge Allaah je belonen! Jouw geduld, respect naar anderen toe, zachtaardige karakter en gouden handjes (!)passen perfect bij het zijn van een doula. Ik dank je voor alles en mijn kleine Aminah ook!
Ik dank háár juist dat zij mij heeft toegelaten tot zo’n intieme ervaring in haar leven, dat zij mij hiermee de kans heeft gegeven om te leren, ontwikkelen en te groeien. Maar boven alles, wat heeft ZIJ het prachtig, krachtig en machtig gedaan! Echt een voorbeeld van iemand die haar angsten en onzekerheden heeft overwonnen en in het diepe is gesprongen dankzij het opgedane vertrouwen, geloof en positieve input. Alles is mogelijk! ‘Believe you can, and you’re halfway there..’ stond op het kaartje dat ik voor haar had achtergelaten op haar nachtkastje. Mariam, je hebt het echt waargemaakt!
Wat voel ik mij intens dankbaar om onderdeel te hebben mogen uitgemaakt van zo’n groots en bijzonder gebeuren. Alhamdulillaah, dat het in mijn geluk lag om zo’n eerste ervaring op zo’n manier mee te mogen maken met mijn eigen vriendin! De geboorte van haar dochter Aminah, tevens niet geheel toevallig ook de naam van een van mijn eigen dochters, heeft een onuitwisbare en diepe indruk op me achtergelaten, waar ik Mariam altijd innig dankbaar voor zal blijven. Onze vriendschap heeft voor altijd een andere betekenis gekregen!
Geef een antwoord