Doula Diary | Geluk op de baarkruk!

“Geluk op de baarkruk!” is een bevallingsverhaal van ruim een jaar oud, dat ik nog niet eerder uitgewerkt had voor de blog en dat een speciaal plekje in mijn hart heeft. Het is de laatste keer dat ik zo uitgebreid een bevallingsverhaal uit mijn doula diary zal delen. De twaalf bevallingen die ik heb mogen meemaken als doula zijn allen goud waard voor mij. Toch neem ik nooit afscheid van het werk dat mij grotendeels de basis heeft gegeven als toekomstige vroedvrouw. Mijn opgedane skills en ervaringen bewijzen van onschatbare waarde te zijn en draag ik altijd met me mee. Het zit stevig verankerd in mijn hart, in de manier waarop ik naar een barende vrouw kijk, haar benader, toespreek en aanraak. Always at her service.

Vandaag neem ik jullie mee terug in de tijd, een ode aan mijn ‘doula leven’.

Meet Isra van Ministijl

Isra is een mamablogger op Ministijl en verdiept zich tegenwoordig in de islamitische geneeskunde. Ik ontmoette haar voor het eerst in 2013 tijdens een lezing die ik eens gaf over borstvoeding en sindsdien hielden we contact via onze blogs en pagina’s, een (online) vriendschap was geboren! Ik herinner haar als een van mijn eerste volgers en ze grapte toen al soms dat ze mij bij haar volgende bevalling zou willen hebben. Ik wist over haar eerste traumatische bevalling en toen zij uiteindelijk haar tweede zwangerschap bekend maakte, voelde ik meteen iets. Een soort voorgevoel die me bekroop bij iedere update die ze plaatste over haar tweede zwangerschap. Ik wist toen al: Ik wil haar doula zijn!

Een soort voorgevoel die me bekroop bij iedere update die ze plaatste over haar tweede zwangerschap. Ik wist toen al: Ik wil haar doula zijn!

Wegens omstandigheden hadden we pas in een later stadium van haar zwangerschap the doula talk. Ik weet nog dat we elkaar meerdere keren omhelsden en hoeveel zin we er allebei in hadden samen! Ze had zich veel ingelezen en zich op een positieve manier voorbereid op de bevalling o.a. met behulp van hypno-birthing. Veel hoefde ik niet toe te voegen, behalve mijn aanwezigheid. Het was een instant match! 

Isra was de type zwangere die ik zo enorm bewonder. Ik heb het over de type survivor: zij die ervoor kiest een eerdere negatieve of traumatische bevallingservaring te overstijgen door deze keer te kiezen voor kwetsbaarheid en kracht. Zij die oprecht durft te kijken in haarzelf om haar geleden pijn te omarmen en hierdoor te groeien en wijzer te worden. Zij die ondanks de nare beelden die zij als de dag van gisteren voor zich kan halen, toch positief en hoopvol uitkijkt naar een betere dag. Want nu zij in haarzelf gekeken heeft, is zij gaan geloven. Zij kon dit. Zij was gemaakt om dit te doen, en ze zou het doen, en hóe!

Klik hier om Isra’s perspectief over haar bevalling te lezen!

D-Day: Doula time!

Rond 10 uur in de ochtend kreeg ik een appje van Isra die dacht dat het zover was! Haar vliezen waren gebroken en ze had last van onregelmatige lichte weeën. Op dat moment was ze precies 39 weken zwanger. Het had de hele nacht al wat gerommeld, maar daar had ze gelukkig wel doorheen kunnen slapen. Toen ze contact met me opnam, adviseerde ik haar om een warme douche te nemen en proberen te ontspannen. Mocht het wee-achtige gevoel aanhouden of juist toenemen, dan zou ik gelijk uit huis gaan. Ondertussen trof ik al mijn voorbereidingen en sprak ik met mijn moeder af die de kinderen op zou vangen die dag. Isra was ervan overtuigd dat dit hét was, en ik geloofde haar meteen.

Toen ze contact met me opnam, adviseerde ik haar om een warme douche te nemen en proberen te ontspannen. Mocht het wee-achtige gevoel aanhouden of juist toenemen, dan zou ik gelijk uit huis gaan.

Zoals verwacht, hielden de weeën bij Isra niet alleen aan na de douche, maar namen ze ook toe. Met een verheugd gevoel ging ik op pad: doula time! Het thuisfront kon ik met een gerust hart achterlaten. Onderweg zijn naar een bevalling ervaar ik altijd als een beetje spannend, wat ga je aantreffen, hoe zal het deze keer verlopen, ben ik zelf tot rust en in ontspannen staat? Veel mental checks die ik voor mezelf afga om mezelf zo goed mogelijk te kunnen presenteren bij de bevalling zelf. Ik doe ademhalingsoefeningen en soms mediteer ik ook om mijn energie helemal ZEN te krijgen. Bij een bevalling is een barende vrouw ontvankelijk voor álles om haar heen en als doula wil je natuurlijk de juiste vibes overdragen.

Happy welkom

Toen de deur openging, werd ik verwelkomd door een lachende Isra en een duidelijk nerveuze man naast haar. Niet geheel verbazend, aangezien de papa’s het meestal net iets spannender vinden. 😉 Maar Isra straalde. En haar lach verwarmde mijn hart. Dat voorbereiding het halve werk is, bleek maar weer! Een en al positiviteit en ik voelde me meteen thuis terwijl we praatten en ik mijn spulletjes klaarzette. De bloem van maryam ging meteen in water. Ook ging de aromalamp aan en we werden algauw omringd door de geur van lavendel. Ondertussen observeerde ik onopvallend Isra’s gedrag en keek aandachtig mee met een paar weeën. We spraken af dat we de verloskundige zouden bellen zodra de weeën regelmatig en intens zouden worden.

De bloem van maryam ging meteen in water. Ook ging de aromalamp aan en we werden algauw omringd door de geur van lavendel.

Toen ik dadels en fruit wilde klaarzetten en me daar de keuken wilde begeven, huppelde Isra enthousiast mee totdat een flinke wee haar tegenhield. Isra ving het goed op terwijl ik tegendruk gaf in haar onderrug, maar ik zag meteen dat ze het niet prettig vond in de ruime en lichte woonkamer. Er was te veel afleiding en haar man stond er een beetje hulpeloos en lichtelijk gespannen bij. De weeën waren opzich opbouwend in regelmaat, maar mochten nog best toenemen qua duur en intensiteit. In overleg trokken we ons terug in de slaapkamer waar het intiem en knusser was. Toen ik weer naar de keuken liep, stelde ik haar man gerust dat ik Isra zou helpen te ontspannen en dat alles goed zou komen. Hij had een supersterke vrouw! Ik had meteen door dat hij de type lieve en zorgelijke man was die het moeilijk vond zijn vrouw in pijn of ongemak te zien. Zijn energie bleef voor nu het best bewaard in een andere ruimte dan waar Isra zich bevond. Zo kon hij ook even bijkomen en kracht opdoen. Dat leek hij ook op prijs te stellen. We wisten ten slotte nog niet hoe lang het zou gaan duren!

De bloem van Maryam ‘in action’: klik hier om meer te lezen over haar gebruik tijdens de bevalling

Focus en intimiteit

In de slaapkamer dronk Isra van de kokosnootwater die ik bleef mengen met het water van de bloem van maryam. Ik moedigde haar aan te blijven eten (fruit en dadels) en veel te blijven drinken. Ze moest behalve op kracht, ook goed gehydrateerd blijven. We experimenteerden met verschillende houdingen, massage en een warme kruik tegen haar onderrug. De weeën bleef ze supergoed opvangen via haar ademhaling en uiterste focus. Wat een vertrouwen en overgave! Ze gaf aan nog even te willen lopen en bewegen en ‘dat andere’ voor later te willen bewaren als het heftiger zou worden. Haar enthousiasme bleef me amuseren. Ze had er nog steeds veel zin in, dat was duidelijk! De weeën waren zeker voelbaar, maar ze omarmde het compleet.

De weeën bleef ze supergoed opvangen via haar ademhaling en uiterste focus. Wat een vertrouwen en overgave!

Ik moedigde haar ook aan om vaak proberen te plassen om niet alleen haar blaas leeg te houden (omdat ze zoveel dronk), maar ook om haar onderlichaam te ontspannen op het toilet. Ze merkte op dat ze beetjes vruchtwater bleef verliezen en verwisselde constant kraamverbandjes. In de tussentijd verdween ze in een ander kamertje om de was op te vouwen en ‘betrapte’ ik haar toen ze de wasrek net naar de badkamer bracht. 🙂 Ik keek haar stomverbaasd aan toen ik haar stil zag staan met haar grote buik en een wasrek in haar armen, haha! Will never forget that moment. Ze wilde aan de ene kant lekker actief blijven, maar aan de andere kant zat ze daardoor nog te veel in haar hoofd met alles wat ze nog wilde doen waardoor de weeën gestaag bleven.

De sfeer was warm, intiem en ontspannen. Als er nog een barrière tussen ons geweest zou zijn op dat moment, was die compleet gesmolten door al die aanwezige oxytocine in de kamer!

Tijd om de controle uit handen te geven, bedacht ik me. We keerden terug naar de slaapkamer. Ik stelde de light touch massage voor en nodigde haar uit te ontspannen en los te laten. Ik zat achter haar en streelde tijdens de weeën vederlicht over haar rug en schouders in een bepaald ritme. Tussendoor praatten we soms zachtjes. De sfeer was warm, intiem en ontspannen. Als er nog een barrière tussen ons geweest zou zijn op dat moment, was die compleet gesmolten door al die aanwezige oxytocine in de kamer! De buitenwereld verdreef steeds meer naar de achtergrond.

Emotioneel breekpunt

Bij iedere bevalling waar een vrouw zich compleet overgeeft aan de bevalling, vindt er op een gegeven moment een breekpunt plaats, een soort van verschuiving waardoor de karakter van de weeën ineens omslaat. Er breekt een volgende fase aan waarin de vrouw niet meer aanspreekbaar wordt, oergeluiden begint te maken, de weeën langer duren (minimaal 1 minuut) en behoorlijk heftig kunnen worden. Dat breekpunt kan zich door verschillende dingen kenmerken. Ik heb vaak meegemaakt dat het emotioneel van aard is. Een moeder die ineens aan haar andere kinderen denkt en moet huilen, smeekbeden die verricht worden uit de grond van het hart of  onverwerkte issues die omhoog komen. Soms kan het een blokkade vormen die op dat moment dan ”vrijgemaakt” wordt door het huilen of uitspreken ervan. Op dat moment moet het er gewoon uit.

Dit was niet iets wat ik eerder had meegemaakt bij een bevalling dat een vrouw zich op zo’n hoog niveau had kunnen overgeven dat ze werkelijk waar ‘weg’ van deze wereld was en één werd met haar bevalling.

Isra begon ineens over de band met haar moeder. Die was niet zoals ze had gehoopt of gewild. Ze deelde er eigenlijk heel weinig over, maar dat was niet nodig. In de stiltes voelde ik de onuitgesproken emotie, terwijl ik steeds verder een web van warmte en tederheid om haar heen wikkelde. Ik zag dat haar ogen toen gesloten waren en ze ronddraaiende bewegingen maakte met haar lichaam en zich compleet overgaf aan mijn aanraking. De energie van haar weeën vloeide samen met mijn handen en weer terug. Dit was niet iets wat ik eerder had meegemaakt bij een bevalling dat een vrouw zich op zo’n hoog niveau had kunnen overgeven dat ze werkelijk waar ‘weg’ van deze wereld was en één werd met haar bevalling.

Isra was duidelijk zoekende hoe om te gaan met de weeën die ineens heftig omsloegen qua karakter. De rustige ademhaling werkte nu even niet.

Toen sprong ze ineens op  met een schreeuw en liet ze zich neervallen op haar knieeën. Ik zag dat ze zich even geen houding wist te geven en helemaal niet aangeraakt wilde worden. Haar handen balden zich tot vuisten en oergeluiden kwamen diep vanuit haar keel omhoog. Ze kwam overeind en liet zich voorover hangen, en zakte toen weer door haar knieeën met diep gekreun. Isra was duidelijk zoekende hoe om te gaan met de weeën die ineens heftig omsloegen qua karakter. De rustige ademhaling werkte nu even niet. Een goed moment om de verloskundige te bellen, besloten we. Ik ging naar de woonkamer om te bellen en zag dat haar man er nu zichtbaar meer ontspannen bij zat, totdat ik zei dat we de verloskundige gaan bellen. Zijn ogen werden even groot van schrik, maar ik bespeurde ook verheuging en blijdschap; was het dan zover? Volgens mij wel, knikte ik hem vol vertrouwen toe.

Mooi geboorteplan

Toen de verloskundige aankwam, was ze meteen onder de indruk van de sfeer en ontspanning in de kamer. Toen ze zag hoe Isra rustig en kalm de weeën opving, fluisterde ze “hypno-birthing?” Ik glimlachte en knikte maar dacht, nee.. dit is helemaal Isra! 😉  Ik overhandigde haar het geboorteplan die ze rustig doornam, terwijl ze op haar knieeën ging zitten. Ze had zich helemaal aangepast aan de sfeer in de kamer en bleef fluisteren. Isra leek ondertussen net niet in trance en accepteerde weer mijn aanraking. Haar bewustzijn bleef echter uiterst scherp en ze had zeker door wat er om haar heen gebeurde. Ze koos er echter bewust voor om zich compleet terug te trekken in haar eigen cocon. Je zou niet kunnen raden dat ze aan het bevallen was als je haar zo zag. Het heftige moment was voorbij en nu zweefde ze weer op haar eigen wolk. De verloskundige stak haar duim omhoog nadat ze het geboorteplan gelezen had, “Mooi geboorteplan! Dit gaan we doen!” zei ze overtuigd met een grote glimlach. Wat hadden we het getroffen met zo’n fijne verloskundige!

Je zou niet kunnen raden dat ze aan het bevallen was als je haar zo zag.

Tijdens het inwendig onderzoek, wat met toestemming en maar eenmaal zou plaatsvinden, streelde ik Isra’s haren en sprak haar bemoedigende en positieve woorden toe. Ik wist niet of ze me hoorde, ze leek geen enkele moeite of ongemak te ervaren bij het toucheren en knipperde slechts met haar ogen toen ze hoorde dat ze al op 5 cm ontsluiting zat. Alles leek onwerkelijk toen we haar klaarmaakten en spullen inpakten. In gezamenlijk overleg werd besloten om toch naar het geboortecentrum te gaan, omdat ze te hoog woonden (zonder lift) en een thuisbevalling niet meteen ideaal zou zijn, mocht er iets misgaan. Het was ook een besluit waar haar man zich veiliger bij leek te voelen. Isra, die eerst een thuisbevalling had gewenst, leek het nu niets meer uit te maken. Ze vond alles goed, maar we moesten dan wel snel gaan. Ze voelde toen al misschien aan dat het niet lang meer zou duren.

De verloskundige stak haar duim omhoog nadat ze het geboorteplan gelezen had, “Mooi geboorteplan! Dat gaan we doen!” zei ze overtuigd met een grote glimlach.

Isra gaf geen kick toen ze de vele trappen af leek te zweven en de hele weg naar het geboortecentrum was ze rustig en in haar zelf gekeerd. Ik drukte lichtjes in haar schouder om haar mijn aanwezigheid te laten voelen, ookal wist ik dat ze niemand meer nodig had om dit te doen. En ergens voelde ik zoveel trots toen ik haar zo zag, hoe ze zich had overgegeven aan de bevalling en hoe ze boven haarzelf was uitgestegen in acceptatie en overgave. Isra sprak nauwelijks meer en ze oogde uiterst kalm, maar wat straalde ze kracht en vastberadenheid uit! This girl was ready!

Geluk op de baarkruk

De bevallingskamer was gedimd toen we aankwamen en ik hoorde de verloskundige zeggen dat er geen ander personeel in de kamer mocht komen, zoals vermeld stond in Isra’s geboorteplan was uiterste privacy een must. Het was geweldig om te zien hoeveel zorg er werd gedragen door de verloskundige om haar geboorteplan te bewaken. Het bad werd ondertussen gevuld, terwijl Isra nog doodstil in de rolstoel zat met gesloten ogen. Ik zou pas later weten dat er op dat moment heftige weeën over haar heen rolden. We bleven allemaal even staan met ingehouden adem, totdat ze ineens zei dat ze naar het toilet moest. Als een kudde achtervolgden we haar als vanzelf totdat ze zich even omdraaide en zei “Alleen!” We moesten allemaal lachen! 🙂

“hey, straks wordt de baby nog in het toilet geboren!” lachte ze schaapachtig. Isra was niet aanspreekbaar en schudde haar hoofd, ze kon niet stoppen met persen. Dit was hét!

Terwijl Isra op het toilet zat met de deur dicht, waren de verloskundige, Isra’s man en ik zachtjes in gesprek over hoe geweldig goed ze het deed en hoe sterk ze was. Op dat moment hoorden we ineens harde en onmiskenbare persgeluiden uit de badkamer komen. We wisten niet hoe snel we in beweging moesten komen! De verloskundige vloog als eerste naar binnen en inderdaad, Isra was oncontroleerbaar aan het persen op het toilet. Er kwam een baby aan, dat hoefde ik niet eens te zien om het zeker te weten! De verloskundige sprak Isra toe om te stoppen met persen en te verplaatsen van het toilet, “hey, straks wordt de baby nog in het toilet geboren!” lachte ze schaapachtig. Isra was niet aanspreekbaar en schudde haar hoofd, ze kon niet stoppen met persen. Dit was hét!

De verloskundige rende weer naar buiten om de baarkruk te pakken en schoof het over de badkamervloer naar me toe terwijl ze een celstofmatje ergens vandaan griste. Alsof ik het allemaal verwacht had, nam ik de baarkruk meteen aan, terwijl ik een stoel uit het badkamerhokje pakte en het erachter plaatste. Het lukte om Isra plaats te laten nemen op de baarkruk. Ik wierp snel een blik  naar haar man die met grote ogen in de deuropening alles volgde, ik gebaarde hem om op de stoel achter Isra plaats te nemen maar hij schudde zijn hoofd en gebaarde dat ik daar moest blijven zitten. Hij vond het zichtbaar te spannend, en vanaf zijn positie kon hij alles goed zien en volgen.

Zonder na te denken tilde ik mijn laars ietsje op want het volgende moment stroomde vruchtwater overal om ons heen. Oké, nu waren haar vliezen écht he-le-maal gebroken!

Terwijl ik achter Isra plaats nam en tegendruk in haar rug gaf bleef ze oncontroleerbaar door persen, tot ik gewoon iets hoorde knappen. Zonder na te denken tilde ik mijn laars ietsje op want het volgende moment stroomde vruchtwater overal om ons heen. Oké, nu waren haar vliezen écht he-le-maal gebroken! De verloskundige zat op haar knieeën voor Isra en riep dat er al haartjes te zien waren. “Ja het gaat écht gebeuren, je baby komt eraan!” zei ze lachend met iets van ongeloof in haar stem. Ondertussen hoorden we nog het geluid van stromend water van een bad dat bezig was gevuld te worden achter ons. De verloskundige knipoogde lachend naar me, terwijl ik met mijn hand naar achter reikte om de kraan dicht te draaien. Helaas! Ain’t nobody got time for that anymore. 

Werk voor het leven

Binnen twee of drie persweeën werd haar zoontje geboren in de middag om 16:46. We waren niet eens een kwartier aanwezig geweest in het geboortecentrum! Op het moment van de geboorte leek Isra ineens te ontwaken, letterlijk. Daar zat ze terwijl ze haar pasgeboren baby aanpakte en in haar armen hield, en hij liet flink van zich horen! Indringend gehuil doorbrak de stilte. Haar man stond er ook geëmotioneerd bij en veegde zijn tranen weg en ze keken elkaar aan, Isra was vol ongeloof. “Ik ben door de war.. wat is er gebeurd… hoe kan dit…” vroeg ze met klapperende tanden terwijl ze haar zoontje met grote maar bewonderende ogen bekeek. Hij leek hetzelfde te denken! 😉 De placenta liet ook niet lang op zich wachten. Subhan’ Allah, werkelijk álles was zo snel gegaan!

Isra was vol ongeloof. “Ik ben door de war.. wat is er gebeurd… hoe kan dit…” vroeg ze met klapperende tanden terwijl ze haar zoontje met grote maar bewonderende ogen bekeek.

Alhamdulillaah, daar is hij dan! 

Rustig werd ze naar het bed begeleid met haar baby in haar armen waar ze kon opwarmen en bijkomen. Haar verwarring en lichte shock maakte langzaam plaats voor vertedering en tranen van intense vreugde. Het blijft heerlijk om te horen hoe moeders hun kinderen toespreken na de bevalling met die hoge stem en zoveel tastbare en rauwe emotie. Ik versta geen Turks, maar ik begreep ieder woord. Iedere keer als ik bij een bevalling ben waar de vrouw een andere taal spreekt, versta ik het. En ik zal het blijven zeggen: dít is de taal van liefde, mensen. Geen twijfel over mogelijk. Haar liefkozende woorden toverden bij iedereen een glimlach op het gezicht en haar zoontje was nu heerlijk rustig en bijgekomen, terwijl hij zijn blik niet kon afwenden van het mooie en betraande gezicht van zijn moeder.

Ik versta geen Turks, maar ik begreep ieder woord. Iedere keer als ik bij een bevalling ben waar de vrouw een andere taal spreekt, versta ik het. En ik zal het blijven zeggen: dít is de taal van liefde, mensen. Geen twijfel over mogelijk.

Haar man blaakte van trots en ze deelden samen hun intieme moment als kersvers gezinnetje. Het was een prachtig gezicht waarvan ik ook tranen in mijn ogen kreeg. Ik wendde mijn blik af en bood iedereen dadels aan die we allemaal, inclusief verloskundige, op aten. Iedereen kon wel wat energie gebruiken! De tahneek werd toegepast bij de baby en hij werd aangelegd aan de borst met hulp van de kraamverzorgende. Er volgde een uurtje van rust voor huid-op-huid contact en de borstvoeding, voordat er gekeken werd of er eventueel hechtingen nodig waren. Iedere wens in haar geboorteplan werd nageleefd en gerespecteerd. Ik praatte nog na met de verloskundige hoe snel we als een team te werk waren gegaan in de badkamer binnen 10 minuten tijd, het was een fijne samenwerking en ongelooflijke ervaring.

Ik denk niet dat ik hier ooit moe van kan worden. Dit is werk voor het leven.

Bij de afscheid gaven Isra en ik elkaar een grote en lange knuffel. Onze band en connectie was voor altijd veranderd. Ik voelde me emotioneel, zwaar onder de indruk en zielsgelukkig. “Moge Allah jullie en jullie gezin zegenen..” sprak ik uit voor ik wegging en die blikken die je dan terug krijgt weerspiegelen je eigen hart vol dankbaarheid. Ik denk niet dat ik hier ooit moe van kan worden.

Dit is werk voor het leven.

Ma shaa’ Allah, het prachtige resultaat: Mahir!

* Foto’s met toestemming geplaatst.