Er is een eerste keer voor alles, maar sommige dingen hoop je nooit mee te hoeven maken. Na lange periode tijd voor weer een kijkje in mijn Doula Diary! De bevalling van een zeer dierbare vriendin kreeg een wel erg spannend staartje. Subhan’ Allah, hoe na een prachtige en supervlotte bevalling in het ziekenhuis, minuten ineens eeuwen leken te duren.. vóór de bevestiging kwam dat alles goed is, dat het goed met de baby gaat en dat hij weer zelfstandig ademt. De uitbundige dankbaarheid voor 1 enkele ademteug, de heftige ontlading bij het horen huilen van de baby, de emoties die over elkaar heen buitelen omdat niet meteen duidelijk is wat er aan de hand is… en het besef dat je aanwezigheid nu belangrijker is dan ooit. Al je doula skills worden tot het uiterste getest terwijl je hart als vriendin stilstaat. Een supersnelle bevalling met grootse impact.
Aanwezig als Doula én Vriendin
Een zeer geliefde vriendin schonk mij mijn eerste doula-bevalling. Je weet wat ze zeggen, you never forget your first. Mariam was de eerste die mij de kans en het volle vertrouwen schonk om als doula mijn weg te vinden en een voorzichtige basis te leggen. En oh, wat ben ik ongelooflijk groots beloond met de bevalling van haar derde kindje, als mijn eerste ervaring in de doula-wereld, alhamdulillaah. En nu 2 jaar later bestond er geen twijfel over dat ik ook weer bij haar vierde bevalling mocht zijn. Dat wisten en voelden we allebei. Zó goed was het de vorige keer bevallen! 😉 “Zonder jou zou ik niet eens zwanger zijn geworden, oké? En zonder jou ga ik ook niet bevallen.” Waren Mariam’s resolute woorden, en ik zou ze vaker horen. En ik dacht en zei precies hetzelfde, Jij gaat echt niet zonder mij bevallen hoor! Right back at ya!
Mariam: Zonder jou zou ik niet eens zwanger zijn geworden, oké? En zonder jou ga ik ook niet bevallen!
De 41-weken-grens
Het was haar vierde kind, en omdat haar andere kinderen allemaal rond of na de 41 weken geboren zijn verwachtte ik bij dit kind niet veel anders. Mariam is precies 41 weken als we op een late zondagavond nog appen en ze hardop nadenkt over interventies als strippen en inleiden. Ik verzeker haar dat ik er alle vertrouwen in heb dat de bevalling niet lang meer op zich zou laten wachten. Ik gokte op hoogstens dinsdag. Want mijn moeder (de geliefde vaste oppas) was de komende twee dagen ook vrij, dus dat zou allemaal goed uitkomen, dacht ik hoopvol. Net als bij Mariam’s vorige bevalling. Toen was mijn moeder ook ‘toevallig’ vrij. Het was gewoon voorbestemd dat ik weer bij deze bevalling zou zijn (natuurlijk had ik ook andere opties klaarstaan voor oppas!) Maar mijn overtuiging en gut feeling zouden niet ongegrond blijken: De volgende dag zou de bevalling beginnen!
Het was gewoon voorbestemd dat ik weer bij deze bevalling zou zijn!
Sh**.. meconium in het vruchtwater!
Rond 8 uur in de ochtend, terwijl ik de kindjes klaarmaak voor school, ontvang ik een berichtje van Mariam dat haar vliezen gebroken zijn! Ik moet meteen denken aan haar vorige bevalling die ook zo gestart was in de vroege ochtend en dat er toen een beetje tijdje nodig was voor het op gang kwam. Either way, I was ready! Kindjes eerst maar naar school en de kleine bij m’n moeder afzetten. Ik ben al volop aan het rekenen qua tijd. Mijn hart klopt van blijde verwachting, alhamdulillaah weer een bevalling! Dat gevoel van een naderende bevalling bezorgt me altijd vlinders in mijn buik. Ondertussen pak ik mijn tas ook alvast in. Ze zou me op de hoogte houden en terwijl ik snel een ontbijtje naar binnen werk, ontvang ik om half 10 ineens het bericht dat ze door moet naar het ziekenhuis. Alarm. De baby heeft in het vruchtwater gepoept. De verloskundige is geweest en ze heeft al 3 cm én weeën. Uh-oh, time to go! Zij gaat douchen en ik maak me klaar om te vertrekken.
Alarm. De baby heeft in het vruchtwater gepoept!
Hello, Peanut Ball!
Mijn gedachten gaan razendsnel. Nu al naar het ziekenhuis. Die rustige eerste fase die we de vorige bevalling lekker thuis hadden doorgebracht zou nu in het ziekenhuis plaatsvinden, ze had al 3 cm, het hartje van de baby zou in de gaten gehouden worden, waarschijnlijk zou er ook veel op bed doorgebracht worden. Zou ze moe zijn? Ik twijfel geen moment en blaas mijn peanut ball alvast op (een van de nieuwste aanwinsten in mijn doula-tas), mijn gevoel zei dat ik geen tijd te verliezen had en moest opschieten. Tja, dan moest ik maar de bus in met zo’n plastic bal onder mijn arm! Het leverde me overigens wel leuke reacties op, er werd me lachend succes gewenst door de chaffeur en ik kon me alleen maar afvragen wat hij dacht dat ik dan precies zou doen, maar ik antwoordde alleen opgewekt “Ga ik nodig hebben!” Stel je voor, moest ik straks nog helemaal gaan uitleggen wat een doula is en doet! Bij het ziekenhuis aangekomen kreeg ik ook een duim omhoog van een verpleger nadat hij me de de weg wees naar de verloskamers. Doula-time!
Mijn gevoel zei dat ik geen tijd te verliezen had en moest opschieten.
Toelichting: Wat is de peanut bal en wat is het nut tijdens de bevalling?
De peanut ball is een opblaasbare gymbal in een soort van ‘pinda vorm’ dus, waarmee je allerlei sportoefeningen kan doen. Maar ook tijdens de bevalling bewijst het zich bijzonder nuttig! Zie foto hier rechtsboven waar mijn lieftalige assistente Aamina even demonstreert hoe je het kan gebruiken! 🙂 Velen zijn misschien al bekend met de geboortebal (opblaasbare skippybal-achtig geval, die een fijne actieve positie biedt voor oefeningen tijdens de zwangerschap, maar zeker tijdens het opvangen van weeën). Bijzondere aan de peanut ball is dat het zich ideaal bewijst als de moeder in bed moet of wilt blijven tijdens de bevalling (denk aan uitputting, rustpauze, weeënopwekkers, pijnmedicatie, zelfs ruggenprik, etc.), en ze toch een ‘actieve’ en stimulerende positie wilt bieden voor haar bekken om positief invloed uit te oefenen op het verloop de bevalling. In zijligging of halfzittende positie is deze bal in verschillende houdingen te gebruiken. Eerste onderzoeken naar het gebruik van de peanut ball tijdens de bevalling laten een kortere ontsluitingsperiode en uitdrijving zien en minder gebruik van interventies (vacuüm,tang).
Doula time, baby!
Rond 11 uur kom ik rustig binnengelopen met mijn felblauwe peanut ball onder mijn arm, je merkt niet aan me dat ik verwoed een kwartier in het ziekenhuis heb lopen zoeken. Mariam zit rechtop in bed met een grote stralende glimlach als ze me ziet en ook haar man veert opgelucht op. Er gaat vreugde en tegelijkertijd zoveel kalmte door me heen, waarom voelt een bevalling altijd als thuiskomen? Ik scan de gezichten, het gevoel, de sfeer en omgeving snel. Mariam gebaart ondertussen met haar hand richting haar man en zegt dat hij nu weg kan om de boodschapjes te halen die nog gedaan moesten worden. “Aziema is er nu!” We wisselen een speciale blik uit. “Nu ik jou zie, voel ik me meteen al rustig!” Yes, we zouden het weer samen doen! Ik haal wat vers fruit en dadels uit mijn tas en regel het op het nachtkastje terwijl we even praatten. Ze vraagt mijn mening over de naamkeuze van het kind, haar man en zij hadden namelijk allebei een andere naam als voorkeur. Per ongeluk verkies ik de naam die haar man liever heeft (‘Umar), en ze trekt een pruillipje. Zij wilt liever de naam ‘Jabir’ namelijk. We lachen. “Jij bevalt hè, dus jouw woord is straks wet!” zeg ik grappend. De kamer vult zich met positiviteit en kracht en er is een heerlijk gevoel van acceptatie en berusting aanwezig op wat komen gaat.
Mariam: ‘Aziema is er nu!’ We wisselen een speciale blik uit: ‘Nu ik jou zie, voel ik me meteen al rustig!’ Yes, we zouden het weer samen gaan doen!
Ik vraag Mariam hoe het met de weeën gaat terwijl ik een blik werp op de monitor waar ze aan vast zit via een band om haar buik om de hartactiviteit in de gaten te houden van haar kindje. Ze zegt dat ze nog onregelmatig zijn, met soms zelfs een kwartier ertussen, en licht, dus goed te doen. Toch zal ik niet lang vanaf het moment dat ik er ben meteen opmerken dat de weeën regelmatiger beginnen te komen, maar dat zeg ik nog niet. Ze zegt dat ze slecht geslapen heeft afgelopen nacht en moe is, ik knik begripvol en hou glimlachend de massage-olie omhoog uit mijn tas. Daar heeft ze wel oor naar. Ook vertelt ze nog dat ze haar waarschijnlijk weeënopwekkers willen geven als het te lang gaat duren. Ik glimlach zelfverzekerd, vol vertrouwen dat het niet nodig zal zijn. “Kom, dan gaan we nu lekker proberen te ontspannen..” Ondanks haar vermoeidheid straalt ze een en al positiviteit en vertrouwen uit, ik besef dat we elkaars gevoel versterken. Ze sluit haar ogen terwijl ik haar voeten rustig masseer, waarbij ik punten stimuleer voor een flinke oxytocine-boost. Altijd handig die hormoontjes bij een bevalling! 😉
Ondanks haar vermoeidheid straalt ze een en al positiviteit en vertrouwen uit, ik besef dat we elkaars gevoel versterken.
Wegsoezen tijdens de weeën
Een half uur later komt de verloskundige langs om te controleren. Mariam moet even uit haar ontspannen waas bijkomen. De verloskundige merkt meteen de geur van lavendel op, “Hmm lekker ruikt dat hoor, ontspannen sfeer ook hier..” Ze meet 5 cm ontsluiting en knikt ietwat verbaasd maar goedkeurend. “Huh… maar het voelt helemaal niet als 5 cm!” roept Mariam uit. De weeën waren voor haar gevoel nog goed te doen en ‘rustig’. De verloskundige glimlacht. “Weeënopwekkers zullen volgens mij niet nodig zijn inderdaad…” en ze werpt een blik op de klok. “Ik zal jullie weer verder alleen laten.” zegt ze met een glimlach.
Mariam: Huh… maar het voelt helemaal niet als 5 cm!
Ik bied eindelijk de peanut ball aan om tussen haar benen te zetten in zijligging. “Mariam merkt meteen op hoe heerlijk ze die houding vindt mét peanut ball. Door haar uitputting wilt ze sowieso alleen in bed liggen en het liefst wegsoezen als dat nog even mogelijk is. Ik masseer haar nek en rug, en experimenteer met light-touch massage en tegendruk in haar rug als er een wee aankomt. “Kom lekker bij me liggen.” zegt ze loom en ontspannen. Ik doe mijn schoenen uit en lig achter haar terwijl ik haar haren streel en haar rug en armen lichtjes blijf masseren om die endorfines blijvend te laten stromen. Tijdens dit intiem momentje samen, blikken we terug op vorige bevalling en hoe we die ook samen hadden doorgebracht in onze eigen zone, waar tijd en ruimte even niet leken te bestaan. Ik hou haar even vast en slik mijn eigen emotie weg. Ik schipper tussen vriendin én doula in.
De weeën beginnen nu wel iets langer te duren en lijken steeds sneller op elkaar te komen. Mariam mompelt dat ze tijdens een wee de light-touch massage prefereert boven de tegendruk in haar rug. Ik voel haar letterlijk wegzakken in de volgende fase van de bevalling en algauw is ze niet meer aanspreekbaar. Waar deze eerste helft van de bevalling de vorige bevalling wel zo’n 6 uurtjes had geduurd, gebeurde dit allemaal nu binnen 1 uur!
De weeën beginnen nu wel iets langer te duren en lijken steeds sneller op elkaar te komen…Ik voel haar letterlijk wegzakken in de volgende fase van de bevalling en algauw is ze niet meer aanspreekbaar.
Treinvaart in de bevalling
“Wow ik voel me helemaal ZEN worden als ik hier binnenkom.” horen we de verpleegkundige zeggen die we helemaal niet opgemerkt hebben, zo stilletjes dat ze binnenkwam. Ze vindt mijn aanwezigheid als doula helemaal te gek en stelt een paar vragen over de nogal fel aanwezige peanut ball. En net als we willen verzoeken om de rolgordijnen ook omlaag te doen, biedt ze dat al zelf aan. “Ik laat jullie weer lekker alleen…” fluistert ze met een knipoog. Ik moet glimlachen omdat dat precies was wat de verloskundige ook net had gezegd. Thuis of in het ziekenhuis, we creëren overal onze eigen space! We soezen samen verder op bed. Ik lig nog steeds achter haar, maar de weeën worden steeds intenser en duren langer en ik ga nu op een kruk zitten om met beide handen de light-touch massage te geven. “Het helpt me… om daarop te concentreren, dat gevoel van ontspanning in plaats van de wee.” fluistert Mariam omsamenhangend, maar ik begrijp haar. Ik help haar nu ook met de lange en diepe ademhaling om die weeën het hoofd te bieden, ze raakt meer en meer in haarzelf gekeerd. Oh wat doet ze dat toch goed en sterk. Tussen de weeën door streel ik door haar haren. Haar ogen zijn gesloten en ik voel dat ze in volle focus is.
Thuis of in het ziekenhuis, we creëren overal onze eigen space!
Het is inmiddels kwart over 12. Haar man is er weer. Ik knik hem toe en hij regelt wat spulletjes die hij had gehaald. Mariam is nu totaal niet meer aanspreekbaar. De weeën gaan een tandje omhoog en ze begint nu geluid te maken. Ik zie dat ze haar handen bewust probeert te ontspannen, haar neiging is namelijk om ergens aan vast te klampen. Ze wilt nu haar man’s hand ook vasthouden terwijl ik achter haar blijf staan. “Ik voel druk…” mompelt ze. “Moet ik naar de wc… of…” Ze is verward. Ik bied haar aan om te helpen naar de wc te gaan, misschien dat wat ontspanning down under kan helpen. Ze twijfelt, ze is bang dat de baby er straks uitvalt. EN ja, weer een heftige wee waarbij ze het uitroept met op het einde een drukkend geluid. Ik herken deze weeën van de laatste fase, en dat onbedwingbare gevoel dat ze onbewust langzaam maar zeker wilt meegeven. Mariam schopt de peanut ball weg. Ik wissel een blik uit met haar man die een koud washandje in zijn hand heeft en haar voorhoofd dept. Volgens mij…. “Zal ik iemand roepen?” vraag ik rustig. Het antwoord komt in de volgende heftige wee waarbij ze het antwoord er net niet uitperst, “Jaaaa doe maar, aaaaaaah!!”
Ze is bang dat de baby er straks uitvalt. EN ja, weer een heftige wee waarbij ze het uitroept met op het einde een drukkend geluid.
JA, de baby komt!
Het is kwart voor 1 als de verpleegkundige komt kijken om met een wee mee te kijken, ze is meteen overtuigd en roept de verloskundige erbij. Alles gaat ineens heel snel. Spullen worden erbij gehaald, schorten worden aangetrokken. Ik zie alles vanuit mijn ooghoek omdat mijn blik alleen op mariam gericht is. De verloskundige meet nu 9 cm. Ze zijn onder de indruk, en Mariam ook. Ze schudt haar hoofd verward, zo snel! Ik blijf Mariam’s handen vasthouden en haar voorhoofd deppen met het washandje. Haar man staat nu aan de andere kant, ik bied aan om van positie te wisselen maar Mariam schudt haar hoofd, ze wilt mij dichtbij haar houden. Ze heeft al enorme persdrang, en wilt meegeven. Dat mag ze al voorzichtig doen als het gevoel onbedwingbaar is, zegt de verloskundige. De verloskundige blijft meevoelen tijdens de wee en probeert het randje weg te duwen om haar op weg te helpen. Mariam perst in volle kracht mee, en het hoofdje zakt steeds meer. Er is volledige ontsluiting en de baby komt er aan!
Er is volledige ontsluiting en de baby komt er aan!
We zien al haartjes. Er is geen tijd of kracht voor een andere positie. Mariam is compleet uitgeput en we moeten haar ondersteunen om verder te persen, het is al zo dichtbij. Het hoofdje wordt meer zichtbaar. Hartslag van de baby dipt op dit moment en de verloskundige probeert ruimte te creëeren voor de baby en houdt het hoofdje vast, de navelstreng zit strak om het nekje in deze positie en meteen besluit de verloskundige de navelstreng alvast door te knippen. De schouders lijken vast te zitten en ze trekt mee. Ik zie de zorg op haar gezicht, tezamen met vele zweetdruppeltjes die glinsteren. ‘Ja ja.. nog even persen, je doet het goed. Blijven meegeven. Kom op je kan het.. ‘ Mijn ogen zijn op Mariam, haar hand in de mijne, haar wonderbaarlijke kracht en vermogen op een moment dat het niet meer mogelijk leek om nog iets op te brengen. En dan ineens, wordt de baby geboren, en meteen op de borst van Mariam gelegd. Subhan’ Allah!
Een stille geboorte
De blijdschap en ontlading op Mariams’gezicht verandert, “Wat is er, waarom huilt hij niet? Wat is er?!” haar stem klinkt schril en ik hoor de doodsangst in haar stem.
Het moment dat volgt duurt slechts een paar seconden en toch zie ik het als een film in slowmotion voor me afspelen. Bezorgde blikken. Een blauwgrijs lichaampje. Maar vooral: Stilte. De blijdschap en ontlading op Mariams’gezicht verandert, “Wat is er, waarom huilt hij niet? Wat is er?!” haar stem klinkt schril en ik hoor de doodsangst in haar stem. Haar vraag blijft in de lucht hangen want de baby wordt meteen meegenomen, met enkel een wisseling van een alarmerende blik tussen verpleegkundige en verloskundige. En dan ineens is iedereen weg. De vader wordt meegenomen. Totale verbijstering en paniek. Niemand vertelt Mariam iets. Ze blijft huilend en beroofd achter, met alleen de vervlogen warmte van bloed en huidsmeer van haar baby op haar lichaam. Mijn mond staat net niet open van totale schok en verbijstering.
Ze blijft huilend en beroofd achter, met alleen de vervlogen warmte van bloed en huidsmeer van haar baby op haar lichaam.
Ik zie Mariam, mijn liefste vriendinnetje in tranen en volslagen paniek heftig haar hoofd schudden, “Mijn baby… mijn baby…” Ik kon alleen haar hoofd strelen en ik hoorde mijn eigen kalmerende woorden van hoop, vertrouwen en steun, maar mijn hart stond gewoon stil. Mijn gevoel stond stil. Alles leek verdoofd. Onecht. Er was niemand, alleen wij tweeën in een lege kamer. Wat moesten we nu? De leegte en stilte was oorverdovend. En dan, oh subhan’ Allah wat een kracht… Mariam houdt haar hoofd vast en ik hoor haar constant zeggen, “Qadr Allah, alles is Qadr Allah. Qadr Allah.” (Vert: Alles is voorbestemd zoals Allah het gewild heeft) Tranen in mijn ogen en ik kon alleen maar knikken, geen wijze woorden aan toe te voegen.. alleen maar smeekbeden. Ya Allah, laat alles alsjeblieft goed komen met haar baby omwille van haar vertrouwen in U alleen. Haar overgave raakte me diep. En dan… horen we dat prachtige geluid klinken vanuit de andere kamer. Het gehuil van een baby. Mariam’s baby. Dankbare tranen stromen over haar wangen, we houden elkaar vast, lachend, huilend, blij en uitzinning, maar ook onzeker en onrustig.. Want: “Ik heb hem nog niet eens kunnen zien..” hoor ik haar verdrietig zeggen.
En dan, oh subhan’ Allah wat een kracht… Mariam houdt haar hoofd vast en ik hoor haar constant zeggen, “Qadr Allah, alles is Qadr Allah. Qadr Allah.”
En hij heet… Jabir! 🙂
Ik blijf bij haar. En we praten na, kalmeren en geven de emoties een plekje. We krijgen te horen dat de baby meteen goed heeft gereageerd op de toediening van zuurstof en dat ze even een paar onderzoekjes doen en nalopen om zeker te zijn. Er is 1 hechtinkje nodig, waarvan de verloskundige schaapachtig toegeeft dat zij dat scheurtje veroorzaakte door de paniek toen ze de baby zo snel mogelijk eruit wilde helpen. Ze benadrukt hoe goed Mariam de bevalling heeft gedaan, gezien de treinvaart waarmee alles verliep. Er was namelijk een moment dat Mariam zich even afvroeg of zij misschien iets niet goed had gedaan. En dat was zeker niet het geval!
Tussendoor loop ik op Mariam’s verzoek nog even naar de andere kamer waar de baby net van de beademing wordt gehaald, om te kijken hoe het gaat. Een geëmotioneerde papa zit ernaast terwijl de kinderarts de baby verder onderzoekt. De baby huilt. “Praat maar met je kind…” zegt ze. En terwijl hij praat, draaien zijn oogjes meteen richting papa en is hij stil en luistert. Prachtig om te zien. Het is een flinke baby, 8 pond en inmiddels prachtig roze gekleurd nu. Wat een verschil met nét, alhamdulillaah. De vader loopt ook even terug naar onze kamer om foto’s aan Mariam te laten zien die hij gemaakt heeft van… Jabir. Want ja, dat is de naam die hij gekregen heeft. In het moment heeft papa beslist volgens Mariam’s wens, hoe kan het ook niet anders? Mama is weer helemaal in tranen. Ze bekijkt de foto’s en moet weer huilen, alles komt weer even terug. Maar ze kan niet wachten haar baby te zien! Ze wilt zich toch even opfrissen van de bevalling voor ze naar haar baby gaat. Ze gaat de badkamer in en ik help haar met haar kleren en maak nog even een foto van de prachtige dienblad die de verpleegkundige neerzet, gevuld met beschuit met muisjes en de heugelijke woorden ‘Jabir is geboren!‘ Yes, he is here! Alhamdulillaah.
Het is een flinke baby, 8 pond en inmiddels prachtig roze gekleurd nu. Wat een verschil met nét, alhamdulillaah.
Eindelijk, mama & baby herenigd!
Tot het moment kwam dat mama eindelijk herenigd werd met haar heerlijke roze baby’tje, kende ik geen rust vanbinnen. Wachtend om beloond te worden met dat gouden moment van mama & baby weer samen.. Ik loop mee achter de rolstoel waarin Mariam naar de kamer wordt gereden waar Jabir ligt. “Dit is zo spannend…!” hoor ik Mariam ademloos zeggen. Vlinders in haar buik. Ze zou haar baby nu eigenlijk voor het eerst echt ontmoeten.
En dan.. toen het eindelijk zover was.. Alsof een geboorte niet al genoeg ontlading met zich meebrengt, brengt zo’n intense nasleep met dan toch die happy ending het tot de absolute MAX en ver daarboven. Geen woorden voor, onbeschrijfelijk gewoon. Vader, moeder en baby samen. Zoveel liefde en intense vreugde, en vooral zoveel dankbaarheid en de hoeveelheid aan emotie die loskomt. Ik hoorde de zoete woordjes die alleen een moeder kan uitspreken voor haar kind, en ook de verstikte tranen van een moeder die beseft dat ze dit alles had kunnen verliezen. Haar hele hart had kunnen verliezen. Want dát is hoe moederliefde voelt, vooral op zo’n kwetsbaar moment vlak na een geboorte. Allesbepalend.
Ik hoorde de zoete woordjes die alleen een moeder kan uitspreken voor haar kind, en ook de verstikte tranen van een moeder die beseft dat ze dit alles had kunnen verliezen.
Een doula weet wanneer haar aanwezigheid belangrijk en onmisbaar is, en een doula weet ook wanneer ze zich langzaam maar zeker weer terugtrekt om het moment te laten gebeuren wat er voor haar afspeelt.. En dát moment van de hereniging en dát prachtige gevoel nam ik even later mee de zon in… ik ademde diep in en uit.. met een grote glimlach, vochtige ogen en een ongelooflijk vol en dankbaar hart. Subhan’ Allah, God is Great! Weer een waardevolle ervaring erbij in de rugzak van mijn leven. Wat een grote gunst blijft de bevalling toch, je zou er gewoon je werk van willen maken.. ♥
Mariam: Besef je wel dat die hele bevalling dankzij jou zo verliep, de hele loop naar de bevalling toe heb ik zo positief ervaren. Ik kon echt niet geloven dat ik zo snel al op 9 cm zat! Wat er aan het einde gebeurde was Qadr Allah en hadden we niet in handen. Maar wat was ik blij dat mijn vriendin naast me stond op zo een zwaar moment. Besef je wel dat ik door jou alles omschakelde naar, wat er ook zal gebeuren, het is het lot. Omdat ik een prachtig gunst naast me had, een moslima zuster die mij wilde helpen omwille van onze deen (geloof) en we het zwaar goed met elkaar kunnen vinden hihi. Moge Allah jou door deze khayr de hoogste rang van djennah schenken! ♥
Geef een antwoord